maandag 30 maart 2015

Sarah Meuleman: De zes levens van Sophie****



Sarah Meuleman: De zes levens van Sophie****

Het is 2014 en Hannah is verhuisd, ze laat haar baan als succesvol columniste achter en ze verlaat Boy, haar vriend. Ze wil een boek schrijven over drie toonaangevende schrijfsters, Woolf-Christie-Follett. Deze drie vrouwen verdwenen op een dag spoorloos, net als haar vriendinnetje Sophie die in 1996 niet meer thuis kwam na een feestje. Tot op de dag van vandaag torst Hannah dit verdriet mee.

Meuleman heeft met ‘De zes levens van Sophie’ een boek geschreven over wat vrouwen meemaken vanaf hun puberteit. Sophie zal nooit oud worden en Hannah wordt ouder maar met een torenhoog schuldgevoel. Daar doet haar carrière niets aan af, ze is nog steeds het onschuldige bange meisje. 

‘De zes levens van Sophie’ is geschreven in een korte staccato schrijfstijl, het is zoals het is, en niets wordt er gespaard. Korte hoofdstukken, wisseling van jaren en perspectieven maken van deze roman een bijzonder maar ook moeilijk verhaal. Want wat is er nu echt gebeurd met Sophie? En waarom glijdt Hannah steeds verder af in drugsgebruik en alcoholmisbruik? Dat Hannah geobsedeerd is door verdwijningen is wel duidelijk, zeker haar keuze om over de drie verdwenen schrijfsters te schrijven. 

Maar al met al is het verhaal de worsteling van een jonge vrouw die de verdwijning van een vriendinnetje niet kan verwerken. Mooi beschreven, goed verwoord en knap debuut.

Lees hier wat mijn medebloggers schrijven over 'De zes levens van Sophie'



zondag 15 maart 2015

Emma Curvers: Iedereen kan schilderen***1/2



Emma Curvers: Iedereen kan schilderen***1/2

Hans Kostens is niet de idyllische vader waar Iris en Mia van dromen. Moeder Elsbeth heeft alles geprobeerd, maar het is haar niet gelukt om hem te transformeren in een echtgenoot, en liefhebbende vader. Iedereen pest en van een prettig en plezierig gezinsleven is geen sprake.

Iedereen kan schilderen was voor het uitkomen van het boek al geruchtmakend, de vader van schrijfster Emma Curvers wilde dat boek het licht niet zag, omdat er volgens hem veel autobiografische zaken aan de orde komen. Maar de rechter oordeelde dat Iedereen kan schilderen is gebaseerd op fictie en geen trouwe beschrijving van de werkelijkheid is. 

Iedereen kan schilderen las ik in een week waarin de verjaardag van mijn vorig jaar overleden vader viel. Hij zou 96 jaar zijn geworden. Vorig jaar vierde ik uitgebreid zijn verjaardag met de cliënten en verzorgenden van de dagopvang in het verzorgingshuis waar hij woonde. Maar dit jaar stond ik aan het graf waar hij en mijn moeder zijn begraven. 

Mijn vader was een echte vader, een man die zielsveel van zijn vrouw en kinderen hield. Hij hield onvoorwaardelijk van ons en ook al had e iets verkeerd gedaan of wat dan ook, hij verwelkomde je weer terug. Zijn onvoorwaardelijke liefde en steun had hij zijn hele leven al gegeven, aan zijn moeder, zijn vrouw en ons. Je kon op hem bouwen zei de pastor die de uitvaartmis leidde en dat was zo. Ik mis zijn stem en ondanks dat hij dementerend was en letterlijk de weg kwijt was, zijn ogen begonnen te stralen als hij mij zag, ook toen hij mijn naam niet meer wist. Maar hij wist heel goed wie ik was.

Ik las het debuut van Emma Curvers en kan alleen maar vertellen wat ik al die tijd dacht, wat ben ik blij en bevoorrecht geweest met mijn vader. Dankbaar ook voor alles wat hij heeft gedaan en wat hij voor mij betekend heeft. Zoals medeblogger Jennie een boek las dat altijd zal relateren aan haar oma, zo zal Iedereen kan schilderen voor altijd verbonden zijn met de verjaardag van mijn overleden vader en het eerste bezoek aan het familiegraf, omdat de steen weer terug was geplaatst met de naam van mijn vader erop gezet.

Lees ook wat mijn medebloggers over Iedereen kan schilderen schrijven op Een perfecte dag voor Literatuur:
http://www.notjustanybook.nl/2015/02/iedereen-kan-schilderen-emma-curvers/

Met dank aan Uitgeverij Atlas Contact.

zondag 8 maart 2015

Amanda Stevens: De crypte****



Amanda Stevens: De crypte**** (deel 1 van De dodenrijk serie)

Amelia is restaurateur van begraafplaatsen en reist door het zuiden van de Verenigde Staten. Ze heeft een gave die ze ook vervloekt, ze ziet geesten al vanaf kleins af aan. Haar vader die ook geesten zag heeft haar er veel over geleerd, zoals er niet naar kijken, want de geesten zijn er op uit om je leeg te zuigen. Dan wordt ze door de rechercheur John Devlin gevraagd te helpen bij een onderzoek. Op een graf is het toegetakelde lijk gevonden van een jonge vrouw op de begraafplaats waar ze werkt.

‘De crypte’ is deel 1 van De dodenrijk serie, dus zullen er meer boeken over Amelia volgen. Dat is prettig want Stevens heeft een plezierige manier van schrijven, het boek leest namelijk erg gemakkelijk ondanks de schemerige duistere wereld van geesten. 

‘De crypte’ is een mengeling van fantasy, spanning en een fikse teug romantiek. Die combinatie maakt het boek erg prettig en plezierig leesbaar. Vanaf het eerste hoofdstuk ben je geboeid door het verhaal mede door het verhaal van Amelia. De beginnende romance van Amelia met John is leuk, en alles komt aan bod, verliefdheid, en vindt hij mij wel of niet leuk, ook leuke spanning...

Stevens heeft kennis van het Zuiden van de Verenigde staten, over de mensen en geschiedenis. Deze kennis maakt het boek erg interessant en ze kan feiten met fictie goed verweven. ‘De crypte’ is een aanrader voor alle lezers en kan ik goed aanbevelen, gewoon lekker genieten van een boek zonder al te veel poespas. 

Met dank aan Uitgeverij Harlequin.nl.

Nieuwe boeken

Bij een actie van AKO op facebook heb ik het boek In huis met een seriemoordenaar door Sanne en Jan Terlouw gewonnen. Geweldig he.
Op Hebban.nl mag ik meedoen met de leesclub De doden hebben geen verhaal van Gerd Sven en ik heb een boek van Bettine Vriesekoop Dochters van Mulan gekregen, gaaf he. Nee ik hoef mij niet te vervelen, lezen is en blijft het toverwoord. Zo lees ik nu De crypte van Amanda Stevens en er ligt nog een stapeltje op mij te wachten.

Wat is lezen toch mooi.

dinsdag 3 maart 2015

Christiaan Weijts: De linkshandigen*****



Christiaan Weijts: De linkshandigen*****

De cartoonist Zink neemt ontslag bij de krant, zijn laatste cartoon is afgewezen. En dat accepteert hij niet. Onderweg naar een andere krant De Ochtend neemt hij een liftster mee. En samen gaan ze verder.

Ik verheug mij graag op boeken die ik mag lezen of ga lezen. Er is een aantal vaste auteurs waarvan ik hun hersenspinsels met graagte verslindt. Maar ik laat mij ook graag verrassen. En zo had het fantastische vooruitzicht ‘De linkshandigen’ te mogen lezen. Niet dat ik de schrijver ken hoor, ik heb tot mijn grote spijt nog niets van Weijts gelezen, maar de cover en de beschrijving waren zodanig dat ik mij op voorhand verlustigde. Want het begon al met op welke wijze het boek te openen, de kaft is dusdanig dat je het boek links ter hand neemt.

Afgelopen weekend was het zover, ik opende de mooie boekomslag en begon te lezen. ‘De linkshandigen’ is een geweldig en humoristisch boek, maar ook zeer ontroerend. Simon Sinkelberg, alias Zink is een tekenaar, een cartoonist, en zijn overpeinzingen en situaties beziet hij met een tekenend oog, alles wordt omgezet in cartoons. 

‘De linkshandigen’ is een roman die alles in zich heeft van een roman, de roman pur sang. Door de belevenissen van Simon was ik zo verdiept in deze roman dat ik totaal verloren was voor de wereld. De wereld van Simon is onze wereld, ook al worden er slechts vier dagen besproken.
En gezien het feit dat ik zo genoot van deze roman is het duidelijk dat eerdere werken heel snel aan bod komen. Chapeau meneer Weijts.

Ik las De linkshandigen”van Christiaan Weijts voor Een perfecte dag voor Literatuur, NotJustAnyBook.nl.

Lees ook wat mijn medebloggers over deze roman vertellen.

http://www.notjustanybook.nl/2014/12/de-linkshandigen-christiaan-weijts/