dinsdag 30 juni 2015

Column Het Prioriteitenkabinet


Het Prioriteitenkabinet


De onderstaande column schreef ik in mei 2014 voor Leesfanaten.nl. Inmiddels ben ik een jaar verder en zijn er heel wat boeken, voornamelijk romans, bijgekomen. Deze romans en gedichtenbundels die ik voor Een perfecte dag voor literatuur mag lezen hebben wel een aparte plaats in de kast gekregen, met passen en meten heb ik een boekenplank leeg kunnen maken en staan ze gebroederlijk naast elkaar, op alfabetische volgorde.

Wat heeft dat nu te maken met Het prioriteitenkabinet zult u zich afvragen? Voor mij is het duidelijk, voor u niet maar ik laat u niet in spanning hoor. ik ging op zoek naar een roman voor Het prioriteitenkabinet. Maar in plaats van het uitzoeken van een roman, ging ik de boekenkasten weer eens herschikken, las en bladerde ik door heel veel boeken.

Ik startte met Het meisje met het rode haar door Theun de Vries. (Een paar jaar geleden gaf het AD een collectie van 20 klassiekers uit, en ze staan trots naast elkaar.) Ik las het begin en het einde. Iedereen die het verhaal van Hannie Schaft kent weet dat ze wordt doodgeschoten. De laatste twee zinnen in het boek "De zon is er niet meer, De pijn is er niet meer" maken weer grote indruk zoals het boek lang geleden al indruk maakte. Daarna ging ik verder met Eline Vere van Louis Couperus, Het Achterhuis door Anne Frank en Van de koele meren des doods door Frederik van Eeden. Ik realiseerde mij dat ik deze boeken ook ken door de verfilmingen en Reneé Soutendijk is nog steeds een geweldige actrice. En de verfilmingen zijn dichtbij de boeken gebleven. Ik las en las en voelde weer de bewondering ook voor deze auteurs.

Toch is er in deze verzameling boeken één boek dat ik nooit gelezen heb, nl. Ik Jan Cremer van Jan Cremer. Eigenlijk had deze column daar over moeten gaan, maar door het geblader en het lezen in een aantal romans ben ik daar niet meer aan toegekomen, mijn leeshonger was die dag meer dan gestild, een overvloed zelfs. Die recensie houdt u nog tegoed, als de tijd daar is.


Boeken wel en wee door Charlotte Veltman


Boekenkasten hebben de neiging zich te vermenigvuldigen mede door het aantal gewonnen en gekregen papieren boeken. Op een dag kwam ik tot de ontdekking of tot het besef dat er negen boekenkasten in mijn huis waren, negen….acht stonden in de kamer. Weliswaar waren er vier kleine boekenkasten, maar toch negen. Het was fijn, elk genre had zijn of haar eigen boekenkast, en die kon ik ook nog verdelen in Nederlands en buitenlands. Maar toen kwam er een moment dat ik besloot dat ik zou gaan verhuizen, mede veroorzaakt door lekkages. Er zouden minder boekenkasten mee gaan en dat betekende ook minder boeken.  Ook al besloot ik nadat ik een aantal huizen had gezien dat ik niet ging verhuizen, minder boekenkasten in mijn huis was toch echt nodig. En omdat alles ingepakt moest worden ivm nieuwe vloer ging ik meteen maar opruimen.


Nu heb ik heel vaak gelezen dat je als je gaat opruimen je drie dozen neerzet, één voor bewaren, één voor twijfel en één om weg te doen. Nou dat werkt niet hoor, elk boek dat ik bezat wilde ik bewaren, dus dat schoot niet op. Toen bedacht ik een nieuwe strategie. Ik ging voor de boekenkasten staan en zou zo de kasten leegplukken, als weggeefboeken. Voor een vriendin met een zoontje van 4 jaar haalde ik alle Sinterklaasboeken die Douwe Egberts heeft uitgegeven uit een kast en stopte ze in een doos, samen met knutselboeken voor kinderen en een aantal jeugd- en kinderboeken waaronder sprookjes. Chicklits en romans gingen in andere dozen net als een aantal thrillers, de meeste gelezen en waarvan ik wist dat ik vriendinnen (en dochter) een plezier zou doen. Boeken die in de weggeefdozen belanden waren vooral boeken die onderop stonden en ik niet meer zou lezen of al had gelezen. 


Maar mijn handwerkboeken en boeken over merklappen bleven, net als heel veel thrillers, romans en chicklits, alle gewonnen en gekregen boeken en zeker de gesigneerde. Trots was ik dat ik zomaar vijf dozen en twee  vuilniszakken met boeken weg gaf. Toen pakte ik de rest van de boeken in, ongeveer 1 doos per plank ontdekte ik.


De nieuwe vloer was gelegd, het huis was geverfd en de vijf billies werden op hun (nieuwe) plek gezet, vier in de kamer en één in de slaapkamer. In de slaapkamer staan de kookboeken, ik had wel een aantal weg gegeven, maar daar was nog ruimte, dus besloot ik daar alle boeken over merklappen en handwerkboeken neer te zetten. Met wat passen en meten lukte dat, al moest ik wel afstand doen van een paar kookboeken zoals Ainsley Harriott, maar dat was niet erg. Een vriend is net als ik een groot kookboekenfan. 


Moeilijker was het in de kamer met de romans, chicklits en thrillers, een genre per kast lukte nog net, maar ik ontkwam er niet aan dat ik weer een selectie moest doen. Maar hoe graag ik ook alles op één rij wil zetten, zoveel boeken weg doen kon ik niet meer, er staan nu twee rijen boeken met her een der een stapel. Een doos boeken heb ik nog weg gegeven. En zowaar is er ruimte, ruimte voor nog meer boeken, ja ik doe graag mee aan winacties en ja ik heb favoriete auteurs en ja ik houd van gesigneerde boeken. 

Is er een hobby die beter is dan lezen? Voor mij niet, en ik houd nog steeds van papieren boeken….. Gelukkig lees ik inmiddels ook veel boeken op de e-reader, en daar is nog heel ruimte.

Afscheid nemen van boeken is niet gemakkelijk, maar als je weet dat ze een tweede leven beginnen en je vrienden een groot plezier doet, helpt dat.

woensdag 24 juni 2015

Ilja Gort: Château fatale****



Ilja Gort: Château fatale****

Leonie Fougard, journaliste, gaat undercover in de Parijse krakerswereld om een verhaal te schrijven voor Le Figaro. Zij ontmoet er Serge, hij leert haar vechten en ze worden een stel. Een jaar later gaan ze samen naar Corsica voor een nieuw verhaal. Serge wordt echter vermoord. Om alles op een rijtje te zetten gaat Leonie naar vrienden in Bordeaux. Didier en Alain zijn wijnboeren, maar het gaat niet goed met het bedrijf. Dan tekent Alain een winstgevend contract dat niet koosjer is. Tot haar verbazing krijgt Leonie informatie die ook met de dood van Serge samen hangt. Ze gaat op onderzoek uit en wil wraak. 

En dan komt ‘Château fatale’ echt op stoom. Achter elkaar leer je de meest vreemde en aparte karakters kennen, het lijkt wel of de gehele onderwereld aan je voorbij trekt. Er wordt veel bloed vergoten en mensen worden neergesabeld als of het niets is. Het boek ademt een en al actie.

‘Château fatale’ is zeer prettig leesbaar. Gort heeft een vloeiende manier van schrijven en doorspekt zijn dialogen met Franse uitdrukkingen, en gebruikt humor. De personen die hij beschrijft zie je voor je, de wijnboer Alain, de journaliste Leonie en Casse-Tête, de misdadiger die hen gaat helpen en Youssouf ‘Mbassa, een albino die een rijk man geworden is. 

Ik heb erg genoten van ‘Château fatale’. Ik ben fan van de boeken van Gort mede door zijn humor en die humor gebruikt hij ook in dit boek. Tel daarbij op de kennis van het Franse land en wijn en chapeau monsieur Gort, ik zie een film in het verschiet.

maandag 15 juni 2015

Ellen Heymerikx: En nooit was iets gelogen****



Ellen Heymerikx: En nooit was iets gelogen****

Pepe vertelt op zijn sterfbed aan zijn vrouw Juanita over zijn jeugd. Het echte verhaal, wat hij nooit eerder vertelde. Het is logisch dat hij daarover niet repte, zoals het citaat van Marita Kelson-Lauritz aan het begin van het boek “Je moet een mens zijn geheimen gunnen”. Juanita is er niet blij mee, maar er zou dan ook geen boek zij. Vier dagen kreeg Pepe om alles van zich af te schudden, vier dagen voor hij sterft. 

'En nooit was iets gelogen' is gebaseerd op verhalen die Ellen Heymerikx van Spaanse gastarbeiders hoorde. De meeste gedichten zijn geschreven door Jos Versteegen en het  boek door Ellen Heijmerikx. 

Pepe kon alleen leven door zijn eigen waarheid te creëren. Een wereld waarin misbruik een reden heeft, armoede een doel en oorlog niet voorkomt. Ook Juanita heeft haar eigen manier gevonden om zichzelf te handhaven in het leven, gedwongen door haar moeder en omgaan met de gruwelijkheden die ze ziet. “Doen alsof het zo is, maakt dat het zo is", dat is haar haar devies. Eigen waarheden maken om de echte waarheid te verbloemen, nl. leven in angst en oorlog en de armoede.


De kracht van 'En nooit was iets gelogen’ zit hem in de combinatie proza en poëzie. De gedichten die zelf gemaakt zijn of zijn uitgekozen en bewerkt zijn prachtig, aansprekend en ontroerend. Chapeau.


‘En nooit was iets gelogen’ is geen gemakkelijk boek om te lezen, je moet geconcentreerd lezen en zo nu en dan toch wel een leespauze nemen al is het niet gemakkelijk het boek weg te leggen. Want je wilt weten waarom Pepe er voor kiest zijn geheimen niet in het graf mee te nemen. Maar het is nodig om het verhaal en de beeldende beschrijvingen in je op te nemen. De gedichten zijn kleine meesterwerken, aan het einde van een hoofdstuk of er tussen in en passen zo goed. 


Voor u lezers om van twee gedichten te genieten:


‘Tussen de mantels in de kist,’

zo gaat een afscheidsliedje uit de bergen,

‘verstopte ik een vlinder en een wolk.

Ben je gelukkig in je nieuwe land?

Hier in de dorpen is het groot nieuws:

Een vlinder en een wolk vermist.'



De mooiste coplas voor een stuiver!

Vijf centen voor de liefde en het leven,

voor wijsheid, God, het Spaanse land,

Op lakenwit papier en handgeschreven.



Rest mij alleen nog u lezers, deze roman aan te bevelen en zelf uw conclusies te trekken, ik ben een leeservaring rijker.

Ik las deze roman voor Een perfecte dag voor literatuur van notjustanybook.nl. Lees ook wat mijn medebloggers over deze roman schrijven:

 http://www.notjustanybook.nl/2015/04/en-nooit-was-iets-gelogen-ellen-heijmerikx/

donderdag 11 juni 2015

Boeken die ik nu lees, en ga lezen

Na een aantal emotioneel beladen boeken zoals Tien jaar gevangen door Berry & Dejesus en De grote stilte door Boyne is het nu weer eens tijd voor luchtig, humorvol en spannend boek, Chateau fatale door Ilja Gort. Ik verwacht een geweldig goed boek, met humor en spanning, want ik ben fan van zijn boeken en heb er al een aantal gelezen.

Daarnaast lees ik van Een goed jaar van Robyn Carr en Verbroken van Linda Jansma lacht mij toe vanaf de tafel.

Op naar het aantal van 40 boeken dat ik bijna op de helft van dit jaar heb gelezen.

Amanda Berry & Gina Dejesus: Tien jaar gevangen****



Amanda Berry & Gina Dejesus****

Drie meisjes worden gekidnapt en vastgehouden in een huis. Ze worden geketend en sexueel misbruikt door hun ontvoerder. Uiteindelijk weet Amanda te ontsnappen en komt er een einde aan hun gevangenschap.

'Tien jaar gevangen' is het waargebeurde verhaal van Amanda, Gina en Michelle. Het boek vertelt het verhaal van Amanda Berry en Gina Dejesus. Michelle heeft er voor gekozen haar eigen verhaal te vertellen. Samen met twee journalisten Mary Jordan en Kevin Sullivan hebben Berry en Dejesus het boek geschreven. 

Het boek is opgedeeld in 3 delen, het verhaal van Amanda, het verhaal van Gina en het verhaal over Ariel Castro. Amanda en Gina beschrijven wat er in tien jaar gebeurd is en welke gruwelijkheden zij hebben moeten ondergaan. Ook wordt door hen de tijd voor en na de ontvoering beschreven, Mary en Kevin zorgen voor de achtergrond van het verhaal, het verhaal van de ontvoerder Ariel Castro, en hebben veel onderzoek gedaan. Samen vormen hun verhalen een goed leesbaar, maar ook emotioneel boek. Hoe naar moet het zijn om op tv je eigen ontvoering te zien, het verdriet van je familieleden, de onmacht die voelt.. Vastgeketend, dag in, dag uit, één keer per week douchen en ondertussen alles doen wat je ontvoerder wil.

Toen ik ‘Tien jaar gevangen’ begon te lezen verwachtte ik een gruwelijk verhaal met heel veel verdriet. Dat is ook, het is waargebeurd, maar het boek is ook een boek over hoop en liefde. Amanda krijgt een dochtertje en hoe verdrietig het ook is, het is geweldig te lezen dat Amanda voor haar dochtertje een zo normaal leven probeert te creëren. De familieleden hebben altijd geprobeerd om iets over hun geliefde dochter, zus of nichtje te weten te komen en bleven van alles proberen.

En dat is ook wat ‘Tien jaar gevangen’ als boodschap wil meegeven, geef de hoop niet op. Blijf zoeken naar een vermist gezinslid. En dat geldt ook voor overheidsinstanties, onderzoek elk snippertje informatie en ga alles na.

maandag 8 juni 2015

Meet & Greet schrijver John Boyne, vrijdag 6 juni 2015

Afgelopen vrijdag, 6 juni 2015, vond er bij Meulenhoff Uitgeverij een Meet&Greet plaats met de schrijver John Boyne naar aanleiding van zijn nieuwste boek De grote stilte. Met een aantal lezers die kaarten en boek hadden gewonnen bij De Boekenkrant en bloggers via Meulenhoff was ik aanwezig bij deze Meet&Greet.

Iedereen had het boek De grote stilte ontvangen en gelezen. Nicole van Elst van De Boekenkrant opende de avond en stelde John Boyne een aantal vragen. Aansluitend maar ook tussendoor werd onze mening gevraagd en een paar lezers maakten daar gretig gebruik van.

John Boyne vertelde over zijn eerdere boeken, zijn nieuwste boek waarover hij niets wilde zeggen, en dat hij altijd en overal schrijft. Ook had hij op deze vrijdag nog geschreven.

Hij is een romanschrijver en dat is wat hij wil doen, maar zal  nooit zeggen dat hij  een ander genre niet zou willen schrijven, want je weet nooit hoe een verhaal zich ontwikkelt of inzet.

Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat ik niet alles kon verstaan of kon volgen, mede door het  onweer op de achtergrond  en rumoer van naburige cafés.

Jorien de Vries van Meulenhoff, bedankt voor het boek, en de ontvangst, verzorging en hulp, die was grandioos.


donderdag 4 juni 2015

John Boyne: De grote stilte****



John Boyne: De grote stilte****

Vijdag 5 juni a.s. mag ik naar de Meet&Greet met de auteur John Boyne, georganiseerd door uitgeverij Meulenhoff Boekerij. De Meet&Greet is nav zijn nieuwste boek ‘De grote stilte’. Ik heb het boek al mogen ontvangen en ademloos gelezen.

Informatie op de achterflap, waar ik niets aan kan toevoegen:

1972. De jonge Odran Yates gaat in het klooster, omdat zijn moeder hem ervan overtuigd heeft dat het priesterschap zijn roeping is. Hij begint vol ambitie en hoop aan zijn nieuwe ­leven, toegewijd aan zijn studie en open voor nieuwe vriendschappen.

Veertig jaar later staat zijn vertrouwen in de Kerk onder grote druk door de vele onthullingen over misbruik. Vrienden van hem zijn voor het gerecht gesleept, collega’s zijn gevangen­gezet en vele jonge parochianen zijn getekend voor het leven. Odran vermijdt contact met de buitenwereld uit angst voor afkeurende blikken en beledigende opmerkingen. Maar als een familiedrama oude wonden weer openrijt, voelt hij zich gedwongen om de confrontatie aan te gaan en zijn eigen rol in de gebeurtenissen onder ogen te zien.

Het heeft vijftien jaar en twaalf romans geduurd voor John Boyne over zijn vaderland Ierland kon schrijven. Het ­resultaat is een van zijn krachtigste boeken ooit: een ­verhaal over vriendschap en morele moed, en de duistere uithoeken waarin een mens soms terechtkomt.

‘De grote stilte’ is het eerste boek dat ik van deze schrijver heb gelezen. Zodra ik in het boek was begonnen, begreep ik niet waarom ik niet eerder boeken van deze schrijver heb gelezen. ‘De grote stilte’ is een ontroerend boek over Odran die priester wordt en moet omgaan met alles wat er mis is in de Katholieke kerk. Ik ben zelf Katholiek opgevoed, de sfeer- en tijdsbeschrijvingen is een feestje om te lezen, want het doet mij denken aan mijn warme jeugdjaren in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. En er is herkenning, al is het onderwerp gruwelijk en nog steeds ongelooflijk dat dit gebeurde.

Inmiddels heb ik twee romans van John Boyne gekocht om te gaan lezen en te genieten, nl. ‘Het winterpaleis’ en ‘Het victoriaanse huis’. 

Ik ben heel benieuwd naar hetgeen John Boyne gaat vertellen over zijn boeken, en met name over
'De grote stilte'.

Het verslag van deze avond volgt. Ik heb daarom bewust de recensie kort gehouden.