woensdag 21 juni 2017

Onder redactie van Arnold en Erik van Bruggen: Dag lief klein eiland*****



DAG LIEF KLEIN EILAND*****

Onder redactie van de broers Arnold en Erik van Bruggen

Vorig jaar schreef ik het volgende over de bundel 'U2 onder een bloedrode hemel'*****onder redactie van Erik van Bruggen.
 
Kan een boek muziek uitdragen? Deze vraag zou ik stellen aan redacteur Erik van Bruggen. Hij is degene die het boek 'U2 onder een bloedrode hemel' onder zijn hoede had. Hij laat 35 mensen een column schrijven over U2.
 
Uitgeverij Brandt kwam met een nieuwe bundel, ‘Dag lief klein eiland’ waarin 23 auteurs schrijven over Texel. Elke column vertelt over de eigen band met Texel. Elke auteur schrijft over verleden en heden, over vakanties, over luieren, over de bunkers, het wonen op het eiland en de dood van Jan Wolkers. Prachtige columns en poëzie staan fier naast elkaar. 

De bundel is een prachtige ode aan het eiland Texel, de verhalen prettig leesbaar en eigenlijk had ik nog wel veel meer willen lezen van Maarten van Rossem, Karina Wolkers en Onno Blom, degene die door Jan Wolkers werd gevraagd zijn biografie te schrijven.

‘Dag lief fijn eiland’ is een aanrader, niet alleen voor Texelaars en mensen die Texel bezoeken of er op vakantie gaan, maar voor iedereen. Heel veel leesplezier met deze bundel.

Auteur: 23 schrijvers onder redactie van Arnold en Erik van Bruggen
Titel: Dag lief fijn eiland
Genre: Literaire non-fictie
Uitgeverij: Brandt
Aantal pagina’s: 231

Met dank aan Uitgeverij Brandt voor deze parel onder de non-fictie boeken.


zondag 18 juni 2017

Marieke Woudstra: Een Portugese droom****



Marieke Woudstra: Een Portugese droom****

Dit schrijft MeulenhoffBoekerij over ‘Een Portugese droom’:

Velen dromen ervan: een nieuw leven beginnen in een warm land. Maar wat staat je te wachten als je het echt doet?

Een aanstekelijk Ik vertrek-verhaal tegen de achtergrond van de cultuur, de sfeer en de realiteit van een authentiek Portugees dorp

Als de regen weer eens met bakken uit de hemel komt en je staat te balen in een stampvolle forensentrein lijkt het een heerlijke droom: een nieuw leven beginnen in een land met een warm klimaat en ruimte in overvloed. Marjolein en haar geliefde Bart hebben het niet bij dromen gelaten en kochten een oude boerderij met een olijvenboomgaard op een heuvel in Portugal. Na een periode met uitdagingen, hard werken en tegenvallers lukt het hun redelijk om daar zelfvoorzienend en duurzaam te leven.

Maar een land bestaat niet alleen uit pittoreske huisjes en weidse vergezichten. Wil je er écht je nieuwe thuis van maken, dan moet je een band opbouwen met de lokale bewoners. In Een Portugese droom raken Bart en Marjolein, die in Portugal Maria wordt genoemd, bevriend met de dorpelingen, met wie ze zingen, praten, koken, eten, werken en feesten en die hun van alles leren over het land en de streek. Tot zich op een kwade dag een vreemdeling met slechte bedoelingen aandient die hun Portugese droom dreigt te verstoren…

Een Portugese droom is het los te lezen vervolg op Thuis in Portugal.

De laatste zin beklijft als ik deze tekst kopieer. Het is namelijk de waarheid. ‘Een Portugese droom’ is gemakkelijk te lezen zonder ‘Thuis in Portugal’ te hebben gelezen. En toch voelt het als een gemis nu ik ‘Een Portugese droom’ heb gelezen. Woudstra weet met haar schrijfkunst Alentejo, haar inwoners, de omgeving, Fado en Portugese gewoonten en geschiedenis zo te beschrijven dat je je er waant. Marjolein en Bart en de vrienden die ze hebben gemaakt zijn zo levensecht. Je loopt het zandpad op naar hun huis, dat in het donker toch wel gevaarlijk is door boomwortels, kuilen en regen. Je plukt met Marjolein en haar vriendin kruiden. En je hoort het gekwetter van de vogels en de diergeluiden.

Voordat ik over boeken ging schrijven had ik al een aantal favoriete genres, waaronder het boekengenre dat gaat over mensen die ergens anders een (nieuw) leven proberen op te bouwen. Denk aan de boeken van Frances Mayes (‘Een huis in Toscane’), Peter Kerr ('Besneeuwde sinaasappels'), Annie Hawes (‘Extra virgine’ en ‘Rijp voor de pluk’), en de Engelsman Tim Parks die verliefd wordt op een Italiaanse, met haar trouwt en over de Italiaanse gewoonten schrijft (‘Italiaanse opvoeding’). Maar ook de boeken van Esther Verhoef over haar leven in Frankrijk, goddelijk, inclusief de recepten. Deze boeken en anderen staan naast elkaar bij mij in de boekenkast. Ik heb ze vele keren gelezen. De combinatie nieuw en ander leven, andere gewoonten en humor vind ik kostelijk. Deze roman ‘Een Portugese droom’ gaat haar (nee het is zich, want roman is mannelijk) voegen bij deze auteurs, maar ‘Thuis in Portugal’ hoort er na lezing ook bij te komen te staan.

In ‘Een Portugese droom’ hebben Marjolein en Bart van hun huis een echt thuis gemaakt. Bart werkt als paardenarts en op hun land. Marjolein is een moes- en kruidentuin begonnen. Er zijn huisdieren gekomen. Maar dan komen er onweerswolken, hoe gaat het met de olijfoogst en waarom komt er een vreemdeling die beweert dat het huis van hem is, dat hij de enige erfgenaam is en dat het huis nooit verkocht had kunnen worden? Kopzorgen dus.

Woudstra schetst het leven van Bart en Marjolein in vijf seizoenen. Ze start in de herfst en eindigt in het herfstseizoen. Alles draait om de seizoenen, en het leven naar de seizoenen. Ze verstaat de kunst om met penselen haar woorden te kleuren. Soms is er een rustpauze, omdat Woudstra de tijd neemt informatie te geven. ‘Een Portugese droom’ is gemakkelijk leesbaar.

Drie vragen heb ik voor de auteur Marieke Woudstra die naar Portugal is geëmigreerd.

1.       Hoeveel van dit boek is autobiografisch?

2.       En waarom heet Marjolein geen Marieke? (Antwoord dat ik bedacht is dat Marjolein ouder is dan Marieke en twee volwassen dochters heeft.)

3.      Komt er ook een foto/bak/kookboek over Portugal en alle recepten die u maakt met Portugese ingrediënten?

Ten vierde wil ik opmerken dat ik heb genoten van ‘Een Portugese droom’. Het boek is een aanrader. In welk seizoen je ‘Een Portugese droom’ ook leest, je zult de Portugezen omarmen, net als de hoofdrolspelers en hun idealisme.

Auteur: Marieke Woudstra
Titel: Een Portugese droom
Genre: Roman
Uitgeverij: MeulenhoffBoekerij
Aantal pagina’s: 251

Dank Uitgeverij Meulenhoff/Boekerij voor een exemplaar.





vrijdag 16 juni 2017

Jeroen Windmeijer: Het Pauluslabyrint***



Jeroen Windmeijer: Het Pauluslabyrint***

Uitgeverij HarperCollins schrijft:

Over Paul Windmeijer: De Dan Brown van de Lage Landen en over de inhoud:

Wanneer de burgemeester van Leiden het startschot wil geven voor het plaatsen van ondergrondse vuilcontainers, stort hij met graafmachine en al de diepte in. Daar blijkt zich een ondergronds gangenstelsel te bevinden. Ook wordt er een jongen gevonden. Hij lijkt niet gewond, maar toch zit hij onder het bloed.

Als kort daarop universitair docente Judith Cherev en hoogleraar Arnold van Tiegem verdwijnen, ziet archeoloog Peter de Haan zich gedwongen op onderzoek uit te gaan. Hij stuit op een deel van de vaderlandse geschiedenis dat niet voor niets eeuwenlang verborgen was gebleven. Leiden schudt op zijn grondvesten. Hora est, maar wiens uur heeft geslagen?

‘Het Pauluslabyrint’ is het tweede boek van Windmeijer, hij schreef ‘De bekentenissen van Petrus’. En die titel had bij mij eigenlijk al een belletje moeten laten rinkelen. De antropoloog Windmeijer vlecht verhalen uit De Bijbel (Petrus, en nu Paulus) samen met een aantal hedendaagse verhaallijnen.

In ‘Het Pauluslabyrint’ is Peter de Haan een van de hoofdpersonen, hij gaat op onderzoek uit nadat er een gangenstelsel is ontdekt en er twee personen verdwijnen. Dat zou een spannend verhaal kunnen zijn, maar eerlijkheidshalve vind ik het thrillergehalte in ‘Het Pauluslabyrint’ niet zo groot. En als het verhaal al spannender werd komt er heel veel uitleg over Paulus en zijn verhalen uit De Bijbel.

Als je in ‘Het Pauluslabyrint’ begint word je meteen overvallen door de wreedheden die in Mérida plaatsvinden in het jaar 72. Het is een opmaat die eigenlijk niet meer terug komt. Nu ik het hoofdstuk opnieuw lees en wederom gruwel van de wreedheden, snap ik de betekenis wel.

Het heeft lang geduurd voor ik in ‘Het Pauluslabyrint’ mijn weg vond. Zoveel verschillende verhaallijnen, zoveel verschillende personen, Bijbelteksten en hij die er niet toe doet (“En zie” zijn de eerste twee woorden van de vele visioenen), transcripties waaronder Corax en Nymphus (de Nederlandse vertaling is Raaf en Bruidegom) aan het begin van een aantal hoofdstukken. Windmeijer roept heel veel vragen op, en er wordt weinig beantwoord, tot op het eind als alles bij elkaar komt. Maar toen had de vermoeidheid al bij mij toegeslagen, murw geslagen door de vele stukken uit de Bijbel en de uitleg, de vele verhaallijnen. Ik veerde wel op met de beschrijving van Leiden, de weg die Peter aflegt door zijn stad.

Persoonlijk houd ik van de combinatie historie en thriller. Maar U leest het, 'Het Pauluslabyrint' heeft mij niet geheel kunnen bekoren. En dat is jammer, want mijn verwachtingen waren hoog gespannen en dat is wellicht ook mijn valkuil geweest. Ik ben een leeservaring rijker en Leiden blijft een intrigerende stad. Hora est.

Auteur: Het Pauluslabyrint
Titel: Jeroen Windmeijer
Genre: Thrillers
Uitgeverij: HarperCollins
Aantal pagina’s: 399

Dank Uitgeverij HarperCollins voor een exemplaar.