Zo ik ben begonnen in de roman Voetlicht door Marieke van der Pol. De relatie van Vero met Alon is uit en ze reist met haar auto terug naar Nederland vanuit Israël. Tijdens deze reis denkt ze aan vroeger en dan begint het boek pas echt. Het begin waarin ze Israël beschrijft is goed.
Zondag 17 september, het boek is uit.
En dan begint Vero's leven als een film voor je te draaien, de tijd van haar jeugd als katholiek meisje in een gezin met 3 kinderen. Als ze begint te puberen wordt ze ook tegendraads en op haar 16e gaat ze van school en vertrekt naar Amsterdam. Daar ontmoet ze Brak met wie ze een knipperlichtrelatie begint, oftewel zij wil wel graag zijn vriendin zijn maar dat doe je in de jaren '60 niet. het is alles sex, drugs en rock en roll. Ze wordt fotomodel om haar kamer te betalen en zodra ze daar te oud voor is geworden gaat ze naar de toneelschool waar ze afstudeert en met haar klasgenoten richt ze Het glazen huis op.
En dan ontmoet ze Alon als ze 24 is en is verliefd, hij is een backpacker uit Israël, Joods en 7 jaar jonger. Na een langdurige briefwisseling gaat ze met vakantie naar hem toen en blijft, ze zijn verliefd. Maar Vero is niet Joods en dat wordt een onoverbrugbare kloof. Ze gaat terug naar Europa. Haar ouders hebben hun rebelse dochter altijd gesteund en waren trots toen ze afstudeerde. Op het einde van het boek is Vero gestrand in Tirol, door de sneeuwval en in gedachten spreekt ze tot Alon, het komt goed, het is altijd goed gekomen.
Marieke van der Pol weet meeslepend en waarheidsgetrouw te vertellen over de hippiegeneratie in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw. Ze heeft kennis van zaken over het Joodse geloof en Israël. En ze vertelt alsof er een film wordt afgespeeld. Aan de ene kant heb je medelijden met Vero omdat ze zich zo laat gebruiken door Brak, aan de andere kant is Vero een vrouw die voor zichzelf opkomt. Ze kan meedogenloos zijn in het breken van mensen, vrienden en relaties en het contact met haar ouders, maar je ziet absoluut dat ze zich ontwikkelt en zichzelf leert kennen. Een goede en emotionele roman. Ik geef het boek 3,5 sterren, goede roman dat wel vraagt om een vervolg.
Daarnaast ga ik meedoen aan leesclub op Ezzulia.nl met mijn eigen boek In stille wateren van Vivica Sten.
Het is weer tijd voor een lekkere thriller.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten