Judith Visser: Zondagskind*****
Uitgeverij HarperCollins schrijft over ‘Zondagskind’:
Een pure en
overdonderende roman over opgroeien met autisme
Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft zij zich niet af te vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe kan het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die er bij haar voor zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe ze zich in sociale situaties staande kan houden.
Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft zij zich niet af te vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe kan het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die er bij haar voor zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe ze zich in sociale situaties staande kan houden.
Zondagskind vertelt het verhaal van een jong meisje dat opgroeit in de jaren tachtig en negentig, een tijd waarin weinig bekend was over autisme. Jasmijn bewandelt haar eigen, hobbelige pad en leert bij elk obstakel zichzelf en de wereld waarin ze leeft beter begrijpen. Zondagskind neemt de lezer mee in de belevingswereld van iemand met Asperger.
Zelden huil ik als een boek lees, maar tijdens en na het
lezen van ‘Zondagskind’ was ik verdrietig, emotioneel geraakt. Altijd heb ik
van kinderen gehouden die iets mankeerden, ook al zag je aan de buitenkant
niets. Tijdens mijn opleiding tot onderwijzeres liep ik stage op een school voor
Moeilijk Lerende Kinderen, en de mensen die hier werkten gaven mij de liefde
voor het speciale bijzondere kind. Na de PA ging ik direct de akte BUO halen,
zo heette dat in de jaren tachtig, Buitengewoon Onderwijs. In 1989 kreeg ik de
kans om in het speciaal onderwijs te gaan werken. De scholen voor LOM, MLK,
ZMLK, en zieke kinderen zorgden voor ieder kind, tenminste dat werd geprobeerd.
Alles trok men uit de kast, maar kinderen met een afwijking in het spectrum,
lees autisme hadden het zwaar, voor hen was er nog niet echt speciaal
onderwijs, mede ook omdat deze kinderen vaak zeer intelligent zijn. Er kwam er
een nieuwe wet, Samen naar de basisschool, ieder kind moest naar het
basisonderwijs, ook kinderen met rugzakjes. Kinderen met autisme kregen het nog
zwaarder. Nog altijd heb ik de idee dat men niet altijd de zorg en hulp kan
bieden die nodig is, al is er wel meer expertise. Hulp is en blijft altijd
nodig voor jong en oud.
Vanaf het begin leef je mee met Jasmijn die het syndroom van
Asperger heeft. Je voelt haar onmacht en verdriet, maar ook van de mensen om
haar heen. Zo goed en zo kwaad als het gaat probeert ze te overleven in een
veranderende wereld. Visser heeft zelf het syndroom van Asperger en eigenlijk
las ik niet Jasmijn maar Judith. Je krijgt een fantastische inkijk in de wereld
van mensen met het syndroom van Asperger. Je staat er bij en je kijkt er naar,
met pijn in je hart. ‘Zondagskind’ moet je lezen en ondergaan, want er over
vertellen is eigenlijk niet zo gemakkelijk.
‘Zondagskind’ is een aanrader, deze roman is een pareltje en
verdient elke prijs die er te winnen valt in uitgekomen boeken in 2018.
Daarnaast zal ‘Zondagskind’ je nog heel lang bij blijven. En eigenlijk zou ik
wel heel graag willen weten hoe het verder gaat met Jasmijn….
Auteur: Judith Visser
Titel: Zondagskind
Genre: Roman
Uitgeverij: HarperCollins
Aantal pagina’s: 478
Geen opmerkingen:
Een reactie posten