Ik lees boeken, kilometers en al van jongs af aan ben ik een
lezer. Het is mijn grootste hobby en ideaal omdat je het overal kunt doen. Er
is een tijd geweest dat ik boeken herlas uit mijn boekenkast maar vorig jaar,
2011, maakte ik een facebook- en twitteraccount aan en kwam ik terecht op fora
over boeken. Er ging een wereld open, ik schreef mij in voor leesclubs. En maakte
kennis met nieuwe schrijvers en herkende ook weer bekende schrijvers. En
inmiddels heb ik heel veel nieuwe boeken gelezen. Voor dit jaar 2012 maakte ik
het goede voornemen minimaa1 boek per week te lezen en er over te bloggen, de
weblog charlottesboeken.blogspot.com ging van start. Daar houd ik bij welke
boeken ik gelezen heb en wat ik er van vind. Maar het voornemen van 1 boek per
week is gelukkig allang veranderd en ik lees nu 2 a 3 boeken per week en ik
vind het heerlijk. Ik heb leeshonger.
En nu mag ik voor NotJustAnyBook Metro 2033 van Dimitri
Gloechovsky lezen en erover bloggen. Dat is toch heel bijzonder. Zomaar
een boek krijgen en erover schrijven, lezen is de ultieme hobby geworden.
Uiterlijk boek
De kaft van het boek, een man in een donker ruimtevaartpak
en tunnel met licht in de kleuren blauw en zwart met wit licht vind ik een
mooie en duistere kaft. Ik ken de schrijver niet, maar daar wordt ruimschoots
aan voldaan in Metro 2033. Het is een dik boek, 537 pagina’s met een groot
lettertype en op helder wit papier, dat leest plezierig.
Inhoud Metro 2033
Het is 2033. Twintig jaar geleden heeft een atoomoorlog de
beschaafde wereld in puin gelegd. In Moskou heeft een klein deel van de
bevolking zijn toevlucht gevonden in de grootste atoomvrije schuilkelder op
aarde: de metro, ooit gebouwd door Stalin.
Hier, diep onder de grond, overleven een paar
duizend mensen op enkele tientallen stations, verdeeld over een handvol
kleinere en grotere confederaties van verschillende signatuur – communistisch,
fascistisch, liberaalkapitalistisch – die in staat van Koude Oorlog met elkaar
verkeren en worden verbonden door gevaarlijke, geheimzinnige metrobuizen. Boven
de grond heeft de straling elk menselijk leven onmogelijk gemaakt en nieuwe
levensvormen doen ontstaan. Nu dreigen deze onmensen de metro binnen te
dringen, om wat resteert van de mensheid te vernietigen.
Er is een complete ondergrondse wereld ontstaan, met
handel, rivaliteit en een gemeenschappelijke vijand. In verschillende stations
en bunkers zijn hechte en gesloten gemeenschappen ontstaan, die zich afschermen
tegen de gevaren die in de verbindende tunnels huizen. Daar trekken gemuteerde
gedrochten rond die zijn ontstaan door de radioactieve straling. Slechts enkele
waaghalzen durven de beschermde wereld van de stations te verlaten en Artjom is
ondanks zijn leeftijd dan ook nog nooit verder geweest dan het station waar hij
is opgegroeid, gelegen aan de noordelijke grens van het tunnelsysteem.
De 24-jarige Artjom woont op het station dat het
eerst wordt aangevallen. Hij krijgt de opdracht op reis te gaan naar het hart
van het metrostelsel van Moskou, de Polis. Daar moet hij hulp zoeken om de
gevaren van buiten te stoppen. Hij en de lezer leren telkens nieuwe
betekenissen van de tekst die elke metropassagier in Moskou overal op bordjes
en deuren tegenkomt: “Geen uitgang”...
In het begin moest ik wel wennen is aan de stijl van Gloechovsky en ik moet
de concentratie er absoluut bij houden. Maar het boek is de moeite waard om
door te zetten en te lezen. De grauwe, duistere wereld van de Metro komt in de
loop van het boek steeds meer tot leven en is boeiend en bijzonder intrigerend.
Inmiddels ben ik op de helft van het boek en ben ik erg benieuwd naar Artjom
en hoe het afloopt.
Het is ook mijn eerste echte kennismaking met Science Fiction in een boek
van deze omvang.
Gaat u
met mij mee op de reis van Artjom. Volg deze weblog!
Boeken over Rusland
Omdat ik niet veel van en over Rusland weet, behalve wat ik
heb geleerd op school lees ik naast Metro 2033 het boek Rusland voor gevorderden van
Jelle Brandt Corstius om te kijken of er ook overeenkomsten zijn te
vinden in de samenlevingen van nu en 2033.
Mensen met een voorliefde
voor Rusland, vindt Jelle Brandt Corstius (1978), zijn mensen bij wie een
steekje los zit. Hij is journalist, woont en werkt al enkele jaren in Rusland
voor dagblad Trouw en reist veel door de landen eromheen. En dan nog het liefst
door de meest onherbergzame gebieden.
Een verblijf bij constant
dronken rendierhouders in Siberië, een zoektocht naar uit de lucht gevallen
ruimteafval in Mongolië, per tank door de toendra, in elkaar geslagen worden in
een dorp boven de Poolcirkel en gearresteerd worden bij een
bejaardendemonstratie: de reizen die Brandt Corstius beschrijft in Rusland voor
gevorderden zijn de Rough Guide ver voorbij.
En als hij dan eindelijk weer thuis is in zijn sovjetflat in Moskou, is
het leven ook niet simpel. Zijn kat dreigt hij na een van zijn reizen nooit
meer terug te krijgen uit het ‘luxe kattenhotel’. En in het weekend moet hij,
zoals alle Moskovieten, naar een datsja waar ‘nee’ zeggen tegen twee liter
wodka echt geen optie is. Maar het is het allemaal waard, omdat Rusland nooit
saai is en je er haast elke dag een bijzondere ontdekking doet.
Ik ga nog meer boeken van
Jelle Brandt Corstius lezen.