maandag 29 augustus 2016

Dörte Hansen: Het oude land****



Dörte Hansen: Het oude land****

Dit schrijft Uitgever Harper Collins:

Al bijna haar hele leven woont Vera in een oude boerderij nabij Hamburg en toch voelt ze zich er niet thuis. Als kind ontvluchtte ze met haar moeder het oorlogsgeweld in Oost Pruisen, en ze blijft een vluchteling die nooit echt is aangekomen. Vera erft het grote koude huis, maar het lijkt niet van haar te willen zijn en ze laat het verkommeren. Tot op een dag weer twee vluchtelingen voor de deur staan: Vera's nicht Anne met haar zoontje. Anne is gevlucht uit Hamburg, waar ambitieuze ouders hun kinderen als prijsbokalen door de straten dragen, en waar haar man van een ander houdt. De trotse eenzaamheid van beide vrouwen wordt door het dorp gerespecteerd. En dat Vera en Anne meer gemeen hebben dan ze denken, wordt duidelijk als ze schoorvoetend beginnen met het opknappen van het weerbarstige huis. 'Lievelingsroman van de boekhandel.' - NDR 'Hansens debuutroman werd terecht een bestseller, want het is een ingetogen invoelende roman.' - Die Zeit 'Iedereen herkent wat Hansen zo fijngevoelig beschrijft: een mens op zoek naar zijn plaats in het leven.' - Stern 'Das Dörte-Hansen-Wunder.' – ND.

Vanaf het begin boeien de belevenissen van Vera, Anna en anderen. De gebeurtenissen op de boerderij volgen elkaar op, roddel en achterklap vinden plaats. ‘Het oude land’ is een prettig leesbaar boek. Een aantal verhaallijnen loopt naast elkaar maar er blijft een rustpunt, de boerderij.

“Dit huus is mien un doch niet mien, de no mi kummt, nennt’t ook noch sien” staat op de gevel van de boerderij. De beschrijvingen van de boerderij, natuur en omgeving, de seizoenen,  alles is levensecht en zie je zo voor je. De personages zijn echte mensen. Het is grappig dat niet alles wat er wordt gezegd is vertaald, maar gehandhaafd wordt in het Duitse dialect. Juist dit gebruik van het dialect wordt de sfeer in deze roman versterkt. En voel je nog meer de spanning tussen de hoofdpersonen. Maar vreest niet lezer, er zijn voetnoten.

‘Het oude land’ is een debuut en zorgt voor een aantal prettige leesuren over een paar dagen verdeeld, want je leest met diepe concentratie. De hoofdstukken hebben titels en daar wordt al heel veel mee gezegd. Je laat alles diep tot je doordringen. Het boek is een aanrader voor liefhebbers van literaire romans, voor lezers die van geschiedenis houden, voor lezers die meer over Duitsland willen lezen, maar vooral voor iedereen die van lezen houdt.

‘Het oude land’ door Dörte Hansen verschijnt op 27 september a.s., maar is al te reserveren.

Auteur: Dörte Hansen
Titel: Het oude land
Genre: Literaire romans
Uitgeverij: Harper Collins
Aantal pagina’s: 285

Met dank aan Uitgeverij Harper Collins van wie ik een exemplaar ontving.

woensdag 24 augustus 2016

Patrick Pouw: De terugkeerling****

Patrick Pouw: De terugkeerling****

Op Hebban.nl mocht ik meedoen met de leesclub over dit boek, hij is nog niet afgerond, maar de recensie heb ik al geschreven.

Dit schrijft Uitgever Lebowski Publishers:

De terugkeerling is het verhaal van de tot de islam bekeerde Bilal van Wijk. Geboren als Pjotr in Nieuwegein, is Bilal bezeten door één gedachte: 10 jaar na de moord op Theo van Gogh in de voetsporen treden van diens moordenaar Mohammed B.
Dit is ook het verhaal van Mohammed el Amrani, die opgroeit in Kanaleneiland. Enkele weken voor 9/11 weet hij het betonnen getto dat hij zo haat te ontvluchten om in Manchester literatuur te gaan studeren. Na de moord op Van Gogh keert hij terug naar Nederland om voor de AIVD moslims te schaduwen. Dat voert hem - bitter en teleurgesteld - terug naar de wijk waar hij opgroeide. Daar wordt hij geconfronteerd met een onverwerkt verleden.
De terugkeerling is een rauwe, explosieve roman over identiteit. 'Als de mensen om je heen je beschouwen als moslim, dan is het heel lastig. Ze blijven je erop aanspreken, snap je?'

Pouw heeft veel thema's gebruikt in 'De terugkeerling'., radicalisering, onmacht, grip verliezen, verdriet, een jeugd dat geen toekomst heeft en voor de verkeerde idealen kiest (keuzes), vervreemding, maar ook eenlingen. Pouw gebruikt daar twee hoofdpersonen voor, Bilal en Mo, twee jonge mensen met totaal andere keuzes en inschattingen. Bilal noemt zichzelf een terugkeerling, hij is weer terug gekeerd naar de Islam, maar wel tot de letterlijke vertaling van de Koran en gebruikt de teksten tot rechtvaardiging van zijn radicalisering, maar gebruikt dan ook andere mensen, beïnvloedt ze. Mo is Islamiet, heeft zich aan het geloof onttrokken, heeft een juiste keuze gemaakt door de goede kant op te gaan. Maar dan wordt zijn verdriet zichtbaar.

Er zijn twee verhaallijnen die ver uitgediept worden, maar waar je wel eens je denkt, hoe komt dat nu samen en wat hebben ze met elkaar te maken? Nou dat komt, maar wel op een wijze die je niet had verwacht en er ook niet uit haalt. De schrijfstijl van Pouw is gedetailleerd, met gebruik van straattaal. Voor mij persoonlijk werd ik dan uit mijn leesritme gehaald, mede omdat ik weinig ervaring heb met straattaal. De straattaal en het vloeken zorgen er wel voor dat de vervreemding en het verdriet nog harder wordt gevoeld, want je hoort wat men denkt. Maar als je een stuk hardop voorleest zit er ritme in de taal, maar geen vrolijk ritme vind ik.

Pouw heeft met 'De terugkeerling' een boek geschreven waar je niet vrolijk van wordt, maar die de realiteit  geweldig beschrijft, het kon zo echt zijn en Mo en Bilal kunnen naast je wonen. Het boek is een roman, maar eindigt als een thriller.



Auteur: Patrick Pouw
Titel: De terugkeerling
Genre: Romans
Uitgeverij: Lebowski Publishers
Aantal pagina’s: 317

zondag 21 augustus 2016

Olivier Bourdeaut: Wachten op Bojangles*****



Olivier Bourdeaut: Wachten op Bojangles*****

Een vader, een moeder en hun zoontje leven hun leven leven als een sprookje. Alles is één groot feest. Zijn moeder heeft één lievelingslied, Wachten op Bojangles door Nina Simone. De plaat  wordt grijsgedraaid. Zijn ouders dansen tot diep in de nacht op dit nummer. Het jongetje beziet dit alles en vertelt er over, aangevuld met dagboekfragmenten van zijn vader. Maar niet alles is goud, glitter en feest, er is een groot geheim dat langzaam maar zeker wordt onthuld.

Bourdeaut heeft een ontroerende novelle geschreven over een man en een vrouw die elkaar leren kennen, een zoontje krijgen en het leven vieren alsof het hun laatste dag is. In hun huis woont ook een wondermooie vogel, Mejuffrouw Supertopinada genoemd. Men tutoyeert elkaar niet, maar ze zeggen U tegen elkaar en ook hun zoontje wordt geleerd tegen iedereen U te zeggen. Vader Georges is schrijver geworden, nadat hij iets in garages deed en rijk is geworden. Dat is wel nodig om het extravagante leven te leiden wat zijn vrouw graag doet. Hun zoontje hoeft niet meer naar school nadat zijn ouders geconcludeerd hebben dat het niet goed gaat met hem, ze houden hem thuis en geven hem les, ook hun huisvriend, de senator, wordt ingeschakeld. En wat volgt zijn hilarische beschrijvingen.

‘Wachten op Bojangles’ vloeit over van liefde, de liefde van Georges voor zijn vrouw, de liefde voor hun kind en de vogel, maar ook voor de huisvriend die Zwijn wordt genoemd. Alles is liefde, zou ook een lied zijn dat in dit boek zou passen. 

Georges spreekt zijn vrouw elke dag met een andere naam aan. 

“en ze keek in de spiegel en groette de nieuwe Renée met een grijns, de nieuwe Joséphine met een waardig gebaar of de nieuwe Marylou met haar wangen vol lucht.”

Bourdeaut geeft een invulling aan gewone woorden, dat is ook de kracht van zijn schrijfwijze. Van niets iets maken, van iets doodgewoons iets prachtigs maken, pure poëzie.

“En dan, wanneer het laatste zonnige schijfje achter de bergtop verdween, klonk Bojangles; de zachte warme stem van Nina Simone en de echo van haar piano droegen hem door de lucht.”

“ Achter haar zag ik de zon voorbijschuiven en aan zijn trage, onvermijdelijke weg naar beneden beginnen – even gaf hij haar een kroon- vervolgens dook hij weg achter de rotsen en restte ons van de verborgen ster niets dan zijn gulle stralenkrans.“

Maar hij gebruikt ook humor:

“Papa zei dat hij de dam had gebouwd en dat het water zonder hem was weggestroomd. Maar dat geloofde ik niet helemaal, want in het huis was geen gereedschap te bekennen, en je moest niet overdrijven, vond ik."

"De koelkast was te klein voor iedereen en daarom altijd leeg."

"Zodra hij de drempel over was, riep hij Caipiroska, Caipiroska! Ik heb lang gedacht dat hij een Russisch vriendinnetje had dat hij zo noemde, maar ze kwam nooit, dus om het wachten te verzachten maakte mijn vader een cocktail met ijs en munt voor hem, en dan was de senator ook tevreden."

Niet alleen mama’s bovenkamer werd leeggehaald, ook ons appartement moest worden ontruimd.

Vanaf het begin word je in het sprookje ‘Wachten op Bojangles’ getrokken, je bent in het grote appartement in Parijs. Je word begroet door het jongetje en met U aangesproken en krijgt een pik van de snavel van de vogel en je feest mee. Als toeschouwer maak je alles mee. Maar je voelt dat er iets broeit. Koortsachtig lees je verder om in de kliniek te belanden, en daarna ga je mee op reis naar Spanje, waar je in het kasteel belandt. En dan is het wachten begonnen op het einde dat onvoorspelbaar is.

‘Wachten op Bojangles’ door Olivier Bourdeaut is een prachtig geschreven en gestileerde novelle en is absoluut een aanrader. En als je het lied beluistert voel je de melancholie en de weemoed die dit boek karakteriseren.

Auteur: Olivier Bourdeaut
Titel: Wachten op Bojangles
Genre: Literaire romans
Uitgeverij: Wereldbibliotheek
Aantal pagina’s: 143