zaterdag 29 september 2012

Geen boek, wachten op Britta Bolt

Ik lees evenhelemaal geen boek, ik wacht op het nieuwe leesclubboek op Crimezone.nl waar ik aan mee mag doen het buzzzboek van Britta Bolt. Heb de afgelopen dagen tijdschriften gelezen en stapel verkleind.

zaterdag 22 september 2012

Boek uit en verwend met 2 boeken

Ik ben deze week verwend door Els die net als ik lid is van forum Crimezone. Ik heb van haar 2 boeken gekregen. Onder water van Morgan Mc Carthy en De gijzeling van Sebastian Fitzek. Dit wordt dus een moordweekend.

Ik heb 'Wat te doen met 8 miljoen van Keren David uit, en leuke chicklit, in het begin wat warrig en een zeer egoïstische tiener die haar ouders uitscheldt, maar groeit naar volwassener gedrag. Na zo'n 60 paginan's wordt het een leuk boek en lees het erg gemakkelijk. 3 sterren. Op Chiccklit.nl begint de 26e een leesdiscussie over dit boek. Het boek is zeer aan te raden voor YA.

En inmiddels heb ik 65 boeken gelezen dit jaar, Fitzek wordt 66, de 100 in 2012 ga ik denk ik niet halen behalve als er wat dunnere boeken uitkomen. Maar dat de 100e wordt bereikt is wel zeker!

donderdag 20 september 2012

Keren David: Wat te doen met 8 miljoen?

Ik ga een lekkere chicklit lezen, Wat te doen met 8 miljoen? van Keren David. Ik ken de schrijfster niet, maar het lijkt mij lekker leesbaar en het lettertype ziet er goed uit. Ik lees dit boek samen met lezers van de leesclub op Chicklit.nl. De discussie start 26 september.

Stille wateren van Vivica Sten is uit, prima mee vermaakt. Niet erg spannend, maar een echte who dunnit met gedegen speurwerk om de moorden op te lossen.

maandag 17 september 2012

Sophie Lucas: Reigers vlucht

Ik heb op MagicTales het boek Reigers vlucht van Sophie Lucas gewonnen en al gekregen. Het ligt op de eettafel in de kamer en ik bewonder het boek, snuffel eraan en blader er in, ga dit boek hel snel lezen.  Ik heb weinig kennis van fantasy, maar dit boek trekt mij, de cover is erg mooi.

donderdag 13 september 2012

Marieke van der Pol: Voetlicht

Zo ik ben begonnen in de roman Voetlicht door Marieke van der Pol.  De relatie van Vero met Alon is uit en ze reist met haar auto terug naar Nederland vanuit Israël. Tijdens deze reis denkt ze aan vroeger en dan begint het boek pas echt. Het begin waarin ze Israël beschrijft is goed.

Zondag 17 september, het boek is uit.

En dan begint Vero's leven als een film voor je te draaien, de tijd van haar jeugd als katholiek meisje in een gezin met 3 kinderen. Als ze begint te puberen wordt ze ook tegendraads en op haar 16e gaat ze van school en vertrekt naar Amsterdam. Daar ontmoet ze Brak met wie ze een knipperlichtrelatie begint, oftewel zij wil wel graag zijn vriendin zijn maar dat doe je in de jaren '60 niet. het is alles sex, drugs en rock en roll. Ze wordt fotomodel om haar kamer te betalen en zodra ze daar te oud voor is geworden gaat ze naar de toneelschool waar ze afstudeert en met haar klasgenoten richt ze Het glazen huis op.
En dan ontmoet ze Alon als ze 24 is en is verliefd, hij is een backpacker uit Israël, Joods en 7 jaar jonger. Na een langdurige briefwisseling gaat ze met vakantie naar hem toen en blijft, ze zijn verliefd. Maar Vero is niet Joods en dat wordt een onoverbrugbare kloof. Ze gaat terug naar Europa. Haar ouders hebben hun rebelse dochter altijd gesteund en waren trots toen ze afstudeerde. Op het einde van het boek is Vero gestrand in Tirol, door de sneeuwval en in gedachten spreekt ze tot Alon, het komt goed, het is altijd goed gekomen.

Marieke van der Pol weet meeslepend en waarheidsgetrouw te vertellen over de hippiegeneratie in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw. Ze heeft kennis van zaken over het Joodse geloof en Israël. En ze vertelt alsof er een film wordt afgespeeld. Aan de ene kant heb je medelijden met Vero omdat ze zich zo laat gebruiken door Brak, aan de andere kant is Vero een vrouw die voor zichzelf opkomt. Ze kan meedogenloos zijn in het breken van mensen, vrienden en relaties en het contact met haar ouders, maar je ziet absoluut dat ze zich ontwikkelt en zichzelf leert kennen. Een goede en emotionele roman. Ik geef het boek 3,5 sterren, goede roman dat wel vraagt om een vervolg.

Daarnaast ga ik meedoen aan leesclub op Ezzulia.nl met mijn eigen boek In stille wateren van Vivica Sten.

Het is weer tijd voor een lekkere thriller.

dinsdag 11 september 2012

Carsten Stroud: Niceville III

Niceville van Stroud is uit, wow wat wordt dat een goed boek vanaf  de 100 blz. Maar wat jammer dat je zo lang moet wachten voordat het een goed boek wordt. De dreigende ondertoon blijft in het boek en wordt sterker. Als het begin zo goed was als de rest waarin Stroud heel flitsend kan vertellen, met zwartgallige (heerlijke) humor en met vaart zou het 4 sterren waard zijn geweest, nu geef ik het boek 3 sterren.

(Ik ben niet iemand die zomaar een boek weglegt, ben toch altijd wel nieuwsgierig hoe het verder gaat, alleen als het minder boeit lees ik er gemakkelijk van alles en nog wat tussendoor. Met Niceville ben ik blij dat ik dat niet gedaan en stug doorgelezen heb want het is de moeite waard, knap combinatie thriller - occulte.)

zondag 9 september 2012

Carsten Strout: Niceville II

Ik ben inmiddels op blz. 240 van de 420 blz, dus over de helft en ik vind het spannend. Ben benieuwd hoe het met de hoofdrolspelers verder gaat. Elk hoofdstuk gaat over een of meer hoofdpersonen en aan aantal hoofdstukke speelt zich af in 1 dagdeel. Inmiddels lees ik nog wel de lange uitgebreide zinnen, maar doe geen moeite meer om deze te begrijpen, het is overtollige informatie. Er zit absoluut humor in het boek, wel zwartgallig, soms sexueel getint, maar dat maakt het boek wel smeuïg. De schrijver heeft absoluut kennis van zaken omtrent politie, computers, drugs en wapentuig.  Er zit een dreigende ondertoon in het boek en dat maakt dat ik door ben gaan lezen. Morgen ga ik weer verder.

Carsten Stroud: Niceville

Ik lees Niceville van Carsten Stroud. Ben inmiddels op blz. 64 en weer worden er nieuwe mensen geïntroduceerd. Het lijkt alsof ik korte verhalen lees met een cliffhanger als laatste zin en verband is Niceville. Er zijn ellenlange zinnen, met meer dan 80 woorden heb ik geteld, en zinnen van 50 tot 60 woorden komen ook erg vaak voor. Meestal zijn dit beschrijvingen met zoveel extra overbodige informatie dat ik de draad kwijt raak. Dat breekt het verhaal, maar zodra Stroud kort en bondig formuleert zit de vaart er weer in. Verwarrend en jammer want er zijn spannende stukken.

Ik weet nog niet wat ik ervan moet denken, ga elke dag 100 pagina's lezen, heb ik het over 4 dagen uit.

Voorbeeld van zulke ellenlange zinnen:

Aangezien ze allebei kettingrokers waren en ze geen van beiden bereid waren om buiten te gaan staan roken, en aangezien de door hooistof en vleermuismest veroorzaakte explosie die ogenblikkelijk zou zijn gevolgd als ze er een in de schuur hadden opgestoken, waarschijnlijk het verkeerde soort aandacht zou trekken, konden de twee mannen niet veel anders doen dan een paar meter van elkaar blijven zitten.

Hij zag de politiebusjes die dicht op elkaar om een laag rotsig heuveltjestonden, op een van de kronkelende stenen paden die door de ongelijkmatige rotshellingen van de begraafplaats liepen en zich langs honderden en honderden witte stenen kruisen een weg baanden - met hier en daar een davidsster - naar wat ze New Hill noemde toe, een deel van de burgeroorlogbegraafplaats die gereserveerd was voor de meer vooraanstaande burgers uit de geschiedenis van Niceville.

(Hallo ben ik er nog, en zo zijn er meer voorbeelden, ik lees dan zo'n zin 2 keer en dan ben ik een echte juf zoek

zaterdag 8 september 2012

Stroud: Niceville

Afgelopen dinsdag stond de postbode voor de deur met het boek Niceville van Stroud, is preread voor Bol.com, ik ben er onwijs blij mee en het begint al razend spannend, een jongetje dat verdwijnt lijkt in rook te zijn op gegaan.

Het weekend lekker lezen weer nu het rustig is, wat kun je het lezen missen als het een paar dagen niet lukt.

woensdag 5 september 2012

Boren en lezen

Men is al voor de 3e week bezig met de ingang die totaal vernieuwd wordt, boren verstoort wel alles hoor, lezen lukt niet erg. Hoop dat ze gauw stoppen want ik mis het. en dan ga ik weer als een speer.

Recensie Papieren kind door Randy Susan Meyers



In ‘Papieren kind’  worden de persoonlijke levens van 3 vrouwen verteld, hun mannen en de verbinding met Savannah, Tia’s dochter die opgevoed wordt door Caroline. Juliette is totaal van de kaart als ze leest dat haar man uit de door hem opgebiechte verhouding een kind heeft. Nathan wilde echter niets van het kind weten en wist niet dat hij een zoon of dochter had. 

De vrouwen worstelen allemaal met hun rol als moeder, als minnares en als werknemer. Persoonlijke problemen worden uitgelicht en besproken en zijn herkenbaar zijn voor vrouwen. Worsteling met ouder worden wordt uitstekend verteld vooral door het werk van Juliette die een schoonheidssalon heeft. Tia leert de beide vrouwen kennen maar Caroline en Juliette elkaar ook, op initiatief van Juliette. Het is moeilijk voor alle vrouwen, maar ook Savannah wordt er door geraakt, want ja kennis maken met biologische ouder als je 5 bent en dan bang bent dat je weg moet.

Het boek begint erg goed en het verhaal houdt je in haar greep. Elke keer komt er een vrouw aan het woord. Halverwege zakt het verhaal wat in en kabbelt voort, maar dan komt er een wending waardoor je het boek uit wilt lezen om er achter te komen wat het einde is. Het 2e gedeelte van het boek is ontroerend, persoonlik en zo menselijk. Ik snap de angst van Juliette nadat haar man een affaire heeft gehad. Ik begrijp het verdriet van Tia die toch haar leven weer wil oppakken, maar niet over haar minnaar heen kwam. De worsteling van Caroline die geen moedergevoelens had, maar voor haar man Peter toch een gezin sticht en de idee heeft dat ze faalt. De 3 vrouwen groeien in het boek en je maakt dit groeiproces mee. 

De levens van de Tia, Juliette en Caroline zullen voorgoed verbonden met elkaar zijn door (het papieren kind op de foto) het meisje Savannah.

Ik geef het boek 3,5 ster, maar rond het af naar 4 sterren. Reden het middenstuk dat inzakte.