zondag 30 april 2017

Kristin Harmel: Als we elkaar terugzien****



Kristin Harmel: Als we elkaar terugzien****

We'll meet again
Don't know where
Don't know when
But I know we'll meet again some sunny day.

Het is de eerste gedachte die opkomt als je de titel leest, het alom bekende lied van Vera Lynn uit de 2e WO die ook nu nog elk jaar wordt gezongen aan het einde van het Prinsengrachtconcert. Je gedachten gaan uit naar geallieerden die hier kwamen vechten, de Amerikanen, Canadezen, Australiërs, Engelsen. Maar nooit denk je aan de soldaten van de Asmogendheden die moesten vechten voor Hitler en Mussolini, de Duitsers, de Italianen maar ook de Jappen.

Dit schrijft MeulenhoffBoekerij over ‘Als we elkaar terugzien’:

Columniste Emily denkt dat ze alles kwijt is: haar baan, haar familie en haar grote jeugdliefde. Dan ontvangt ze van een geheime afzender een prachtig, mysterieus schilderij: een portret van een vrouw, die ze direct herkent als een jonge versie van haar onlangs overleden grootmoeder. Er staat geen afzender bij, alleen een handgeschreven briefje met de boodschap: Hij bleef altijd van haar houden.

Emily besluit op onderzoek uit te gaan. Wie heeft haar het schilderij gestuurd? Wie heeft het gemaakt? En kende de schilder haar oma? Ze komt op het spoor van dramatische gebeurtenissen in oorlogskampen waar Duitse krijgsgevangenen werkten voor Amerikaanse boeren, en soms verliefd werden op Amerikaanse vrouwen. Door wat ze ontdekt komen ook Emily's eigen levensverhaal, de relatie met haar vader en hun pijnlijke geschiedenis in een ander licht te staan. Zal ze eindelijk de kracht vinden om de confrontatie met het verleden aan te gaan?

Als Emily op onderzoek gaat en ook de hulp van haar vader inroept komt er althans voor mij een totaal nieuwe geschiedenis boven. Natuurlijk wist ik van gevangen genomen geallieerde soldaten, mede door Colditz en geschiedenis. Maar in ‘Als we elkaar terugzien’ spelen Duitse krijgsgevangen een hoofdrol. Duitse krijgsgevangenen in Amerika werden te werk gesteld op het platteland en volgens de oorlogswetten ontvingen zij loon en werden goed werden behandeld. Veel mannen waren de oorlog ingegaan en er was een groot tekort aan mankracht, vrouwen konden een groot deel opvangen, maar niet alles. De geallieerden waren zo slim om hun krijgsgevangen te werk te stellen op het platteland, vanuit een kamp waar de regels niet zo streng waren, wel rechtvaardig. Zeker de Duitsers die gevangen waren genomen in Afrika waren blij dat ze in Amerika konden werken en voedsel kregen. En net zoals er in Nederland vrouwen verliefd werden op een Duitser, gebeurde dat ook in Amerika.

In ‘Als we elkaar terugzien’ is een aantal hoofdrolspelers, elk in zijn of haar tijd en met een eigen verhaal. Harmel tovert met heden en verleden en ze helpt de lezer door de hoofdstukken die over het verleden gaan jaartallen mee te geven. Het is een emotionele zoektocht, zoveel verdriet komt er boven. Maar de liefde speelt een grote rol. Helaas is er veel bitterheid, onmacht en spijt.
‘Als we elkaar terugzien’ speelt zich af in Amerika met uitstapjes naar Europa. Harmel heeft met kennis van zaken feiten en fictie met elkaar verweven tot een ontroerend verhaal waarin een schilderij de hoofdrol speelt. Hoe alles uiteindelijk samenkomt, is aan U lezer, dat mag U zelf ervaren.

Auteur: Als we elkaar terugzien
Titel: Kristin Harmel
Genre: Roman
Uitgeverij: MeulenhoffBoekerij
Aantal pagina’s: 383

Dank Uitgeverij Meulenhoff/Boekerij voor een exemplaar.



maandag 17 april 2017

Caren Lissner: Het (niet zo) coole leven van Carrie Pilby***1/2



Caren Lissner: Het (niet zo) coole leven van Carrie Pilby***1/2

Carrie is 19, enorm intelligent, en is al afgestudeerd aan Harvard.

‘Het (niet zo) coole leven van Carrie Pilby’ leest niet zo gemakkelijk. Hoe wordt het gezegd, eh verteld? Carrie begint met een zin en daar komen dan een of meer stellingen achteraan vanuit een realistisch perspectief. Ze doet alles met verstand, haar gevoel is op de achtergrond gezet. Ze zou moeten genieten, en zich niet alles ontzeggen.

Maar net als je denkt ik heb genoeg van het beredeneren sluit je Carrie in je hart. Want eigenlijk is ze een jong kwetsbaar meisje. Door haar intelligentie lag ze zo vooruit op andere kinderen, ze is sociaal zo onhandig. Nu is ze 19, ze woont op zichzelf en weet even niet wat ze moet doen. Door haar vader die weduwnaar werd toen ze twee was, werd ze zelfstandig opgevoed. Hij was en is vaak op reis.

Carrie is in therapie bij psycholoog Petrov. Hij geeft haar als huiswerk vijf dingen die ze moet uitvoeren. Hoewel ze ook over dit lijstje verstandelijk redeneert, besluit ze toch om aan deze opdrachten te voldoen, want waarom ook niet, wat zou er zijn te verliezen. En nu neemt Uitgever HarperCollins dit stukje over, want deze informatie staat op de achterflap:

1. Verzin 10 dingen die je leuk vindt (en ga ze ook echt DOEN!)
2. Sluit je aan bij een club (en PRAAT met mensen!)
3. Maak een afspraakje (met een jongen die je ook echt LEUK vindt!)
4. Vertel iemand dat je om hem/haar geeft (je psychiater telt NIET mee.)
5. Vier een feestje (en niet in je EENTJE!)

Serieus? Moet ze dit echt gaan doen? Schoorvoetend neemt ze de uitdaging aan. Om te ontdekken dat het best leuk is. Sterker nog, ze krijgt er zowaar plezier in - met name in punt drie van de lijst!

Eén van de leuke dingen die ze doet is kersenlimonade kopen, en ze zet een advertentie (wow). En dat is het enige wat ik nog over ‘Het (niet zo) coole leven van Carrie Pilby’ vertel want hoe het verder gaat met Carrie en haar lijst moet U echt zelf lezen. U zult op een gegeven moment Carrie in Uw hart sluiten. En de tip die wij allen zouden moeten uitvoeren is die van Petrov, maak een lijst van dingen die U nog wilt doen of zou willen doen, en doe er moeite voor. Veel leesplezier.

(En ja ik zou graag een vervolg willen lezen hoe het verder gaat met Carrie…)

Auteur: Caren Lissner
Titel: Het (niet zo) coole leven van Carrie Pilby
Genre: Young Adult
Uitgeverij: HarperCollins
Aantal pagina’s: 365

Dank Uitgeverij HarperCollins voor een exemplaar.





dinsdag 11 april 2017

Koen Gubbels: Niks****

Koen Gubbels: Niks****

Ik mocht meedoen met de leesclub van dit boek op Hebban.nl. De leesclub loopt nog, maar dit is wat ik over dit boek schreef.
 
'Niks' door Koen Gubbels is zijn debuut. Hij schrijft het op de achterflap, 'Niks' is een spannende roman en dat is het. Gubbels schrijft korte zinnen, soms maar een woord of een paar. Maar de woorden beklijven.

Nik heeft alles vergooid in zijn leven en brengt de dagen dronken door. Tot op een gegeven moment hij toch stopt met drinken en ingaat op een mail waar hij als deskundige wordt gevraagd in China t.a.v. hun waterprobleem. Hij reist af naar China en ja de rest moet U echt zelf lezen.

Je moet wel houden van de schrijftrant van Gubbels. Persoonlijk houd  ik van korte duidelijke zinnen, zinnen waaruit heel veel blijkt. Maar Gubbels gaat daarin wel erg ver, en ik merkte dat ik de neiging had om in staccato over dit boek te schrijven. 'Niks' is een aanrader, want behalve veel actie en reactie is er ook een emotionele kant aan dit toch wel bijzondere verhaal.

'Niks' is net een trein, het boek begint als stoptrein, komt op stoom, wordt een sneltrein en gaat over in een intercity, met stations en een eindstation........



Auteur: Koen Gubbels
Titel: Niks
Genre: Thrillers
Uitgeverij: AmboAnthos
Aantal pagina's: 278