Kristin Harmel: Als
we elkaar terugzien****
We'll meet again
Don't know where
Don't know when
But I know we'll meet again some sunny day.
Don't know where
Don't know when
But I know we'll meet again some sunny day.
Het is de eerste gedachte die opkomt als je de titel
leest, het alom bekende lied van Vera Lynn uit de 2e WO die ook nu
nog elk jaar wordt gezongen aan het einde van het Prinsengrachtconcert. Je
gedachten gaan uit naar geallieerden die hier kwamen vechten, de Amerikanen,
Canadezen, Australiërs, Engelsen. Maar nooit denk je aan de soldaten van de
Asmogendheden die moesten vechten voor Hitler en Mussolini, de Duitsers, de
Italianen maar ook de Jappen.
Dit schrijft
MeulenhoffBoekerij over ‘Als we elkaar terugzien’:
Columniste Emily
denkt dat ze alles kwijt is: haar baan, haar familie en haar grote jeugdliefde.
Dan ontvangt ze van een geheime afzender een prachtig, mysterieus schilderij:
een portret van een vrouw, die ze direct herkent als een jonge versie van haar
onlangs overleden grootmoeder. Er staat geen afzender bij, alleen een
handgeschreven briefje met de boodschap: Hij bleef altijd van haar houden.
Emily besluit op
onderzoek uit te gaan. Wie heeft haar het schilderij gestuurd? Wie heeft het
gemaakt? En kende de schilder haar oma? Ze komt op het spoor van dramatische
gebeurtenissen in oorlogskampen waar Duitse krijgsgevangenen werkten voor
Amerikaanse boeren, en soms verliefd werden op Amerikaanse vrouwen. Door wat ze
ontdekt komen ook Emily's eigen levensverhaal, de relatie met haar vader en hun
pijnlijke geschiedenis in een ander licht te staan. Zal ze eindelijk de kracht
vinden om de confrontatie met het verleden aan te gaan?
Als Emily op onderzoek gaat en ook de hulp van haar vader
inroept komt er althans voor mij een totaal nieuwe geschiedenis boven.
Natuurlijk wist ik van gevangen genomen geallieerde soldaten, mede door Colditz
en geschiedenis. Maar in ‘Als we elkaar terugzien’ spelen Duitse krijgsgevangen
een hoofdrol. Duitse krijgsgevangenen in Amerika werden te werk gesteld op het
platteland en volgens de oorlogswetten ontvingen zij loon en werden goed werden
behandeld. Veel mannen waren de oorlog ingegaan en er was een groot tekort aan
mankracht, vrouwen konden een groot deel opvangen, maar niet alles. De
geallieerden waren zo slim om hun krijgsgevangen te werk te stellen op het
platteland, vanuit een kamp waar de regels niet zo streng waren, wel
rechtvaardig. Zeker de Duitsers die gevangen waren genomen in Afrika waren blij
dat ze in Amerika konden werken en voedsel kregen. En net zoals er in Nederland
vrouwen verliefd werden op een Duitser, gebeurde dat ook in Amerika.
In ‘Als we elkaar terugzien’ is een aantal
hoofdrolspelers, elk in zijn of haar tijd en met een eigen verhaal.
Harmel tovert met heden en verleden en ze helpt de lezer door de hoofdstukken
die over het verleden gaan jaartallen mee te geven. Het is een emotionele
zoektocht, zoveel verdriet komt er boven. Maar de liefde speelt een grote rol. Helaas is er veel bitterheid, onmacht en spijt.
‘Als we elkaar terugzien’ speelt
zich af in Amerika met uitstapjes naar Europa. Harmel heeft met kennis van zaken
feiten en fictie met elkaar verweven tot een ontroerend verhaal waarin een schilderij
de hoofdrol speelt. Hoe alles uiteindelijk samenkomt, is aan U lezer, dat mag U
zelf ervaren.
Auteur: Als we elkaar terugzien
Titel: Kristin Harmel
Genre: Roman
Uitgeverij: MeulenhoffBoekerij
Aantal pagina’s: 383
Dank Uitgeverij Meulenhoff/Boekerij voor een exemplaar.