maandag 30 november 2015

Adriaan van Dis: Ik kom terug*****



Adriaan van Dis: Ik kom terug*****

NAW niet belangrijk
                                                    Den Haag, 30 november 2015

De heer A. van Dis
P/a Uitgeverij Augustus
Amsterdam-Antwerpen

Geachte Heer Van Dis ,

Voor een Perfecte dag voor literatuur op Notjustanybook.nl las ik het geschreven portret over Uw moeder, meneer Van Dis. Door uw prachtig geschreven roman dacht ik terug aan mijn ouders, Wiebren en Toos Veltman-Schouten, de liefste ouders van de wereld die ik nog dagelijks mis. Ik schrijf deze brief als een ode aan hen.  

Ik besefte namelijk dat ik heel weinig weet van en over de jeugd van mijn ouders. Hun verhalen die ze zo nu en vertelden wilde ik niet echt horen als kind, pas veel later besefte ik dat dat een gemis is. De doos met foto’s is tijdens een verhuizing kwijt geraakt, en daar baal ik nu nog wel van. Want die foto’s van vroeger gaven een schat aan informatie.  Maar wat weet ik dan wel over de jeugdjaren van mijn ouders? En wat heb ik van ze geërfd of overgenomen? Uiterlijk en innerlijk lijk ik op mijn vader, dacht ik altijd, een echte Groenendal (mijn vader was sprekend zijn moeder). Maar door er over na te denken heb ik van mijn moeder toch meer mee gekregen dan ik dacht.

Mijn moeder hield van toneelspelen (nee ik niet), ze speelde vaak de kokkin of dienstbode in het amateurgezelschap. Ze was ook een geweldig kokkin al vond zij dat normaal. Haar moeder, mijn oma, was een Duits meisje dat als dienstmeisje ging werken in Noord-Holland en daar mijn opa ontmoette. Haar kookkunst was geweldig vertelde mijn moeder en zij hielp haar vaak. Mijn opa was veel ouder dan zijn vrouw. De band met haar vader was niet innig, hij maakte onderscheid tussen zijn kinderen. De twee oudste kinderen waren zijn trots, de anderen maar bijzaak. Haar moeder probeerde dat vaak goed te maken en gaf haar aandacht aan alle kinderen. Mijn moeder maakte geen onderscheid, elk kind en kleinkind is kostbaar. Als leerkracht en als mens heb ik dat van haar overgenomen.

Als jong meisje moest mijn moeder al hard werken, vanaf haar zevende jaar moest ze ’s ochtends voor ze naar school ging de winkel dweilen, op haar knieën. En na schooltijd meehelpen in de groentewinkel of in het huishouden. Dat haar rug versleten was toen ze pas 55 jaar was is dus niet zo raar. Haar moeder overleed toen ze 17 jaar was, ze moest zorgen voor haar vader, en haar broers. Ze leerde op jonge leeftijd voor een gezin zorgen, het huis schoon te houden, koken, verstellen en naaien en met geld omgaan. Ze maakte van een huis een thuis voor iedereen, en ze maakte een feestje van alle feestdagen. Sinterklaas werd uitgebreid gevierd, ze schreef de mooiste gedichten en was al weken ervoor bezig met cadeautjes (breien, naaien). Lezen was haar allergrootste hobby en op 1 kind na lezen wij allemaal heel graag, ook mijn vader kreeg ze aan het lezen.

Als bakkersknechtje werd mijn vader op zijn 12e aan wal gezet (mijn opa was turfschipper) Hij zorgde al jong voor zijn moeder die MS had, hij ging met haar wandelen op zijn vrije dag en op zondag ging hij met haar naar de kerk. Zorgzaam en grenzeloze liefde zijn zijn karaktereigenschappen. Als 19jarige jongen moest hij in dienst, omdat zijn oudere broer astma had. Op het moment dat hij zou afzwaaien kwam de mobilisatie en bleef hij in dienst. Ik weet niet zoveel over zijn jeugd en jonge jaren. Maar een aantal belangrijke momenten in zijn leven heb ik meegemaakt doordat hij allerlei flashbacks had in de laatste weken van zijn leven. De laatste jaren had hij Alzheimer en al wist hij niets meer van het heden en de laatste vijftig jaar, zijn geheugen ging letterlijk steeds verder achteruit, zijn eigen geschiedenis in en vertelde daarover.

Mijn ouders stonden altijd klaar voor anderen, nee zeggen konden ze heel moeilijk, ik kan dat ook niet. En ook ik geef liever dan dat ik ontvang. Ze waren bescheiden en vonden alles gewoon wat ze deden. Ik zou ze nog graag eens willen spreken en zeggen dat ik van ze houd en blij ben met alles wat ze voor mij hebben gedaan. Nu ik ouder ben en word mis ik ze steeds meer. Lieve papa en mama, ik houd van jullie. 

Geachte meneer Van Dis, dank u wel dat uw roman mij aan het denken zetten, het is het eerste boek dat  mij ontroerde en zo sterk deed terug denken aan mijn ouders. En hoezeer ik hen mis. Ik ben persoonlijk zeer geraakt en herkende veel van uw verhalen en tijdgeest.

Met vriendelijke groeten,

Charlotte

P.S. Lees  op http://www.notjustanybook.nl/2015/10/ik-kom-terug-adriaan-van-dis/ wat mijn medebloggers schrijven over 'Ik kom terug'.

woensdag 25 november 2015

Welk boek lees ik nu?

Eind november, begin december is de teller van gelezen boeken aardig opgelopen, in december plaats ik lijst.

Ik lees nu 'Wat ze naliet' van T.R. Richmond, afgewisseld met een roman. Beide boeken hebben wel hun concentratie nodig dus ga ik nu eerst maar Richmond uitlezen....

En ik had gelezen voor de leesclub op Hebban.nl 'Hybrid'*** van Greet Ilegems, een debuut over een nieuwe wereld.

vrijdag 20 november 2015

Jasper Rombout: Tuurlijk schatje****



Jasper Rombout: Tuurlijk schatje****

Tweeënveertig weken is de vrouw van Jasper Rombout zwanger. Hij bekijkt deze periode met een roze bril en overpeinzingen. Hij geeft veel tips van dag tot dag aan aanstaande vaders. Op woensdag deelt hij altijd een financiële tip en zondag is de rustdag.

Tot zover in het kort waar ‘Tuurlijk schatje’ over gaat. Elke bladzijde, elke dag en elke week is een aaneenschakeling van hilarische momenten, maar ook scherpe observaties. Het boek is heerlijk om te lezen en ook al gaat het boek over aanstaande vaders, aanstaande moeders zullen er  van genieten, net als vaders, moeders, opa’s en oma’s, de herkenning zal al ras toeslaan. Mensen die geen kinderen hebben zullen tevens met veel plezier dit boekje lezen. De humor is weergaloos.

Een kindje krijgen is een wonder, en bij dit wondertje staat Rombout stil. Eén ding heeft hij geleerd tijdens de zwangerschap van zijn vrouw, ga nooit tegen een zwangere vrouw in, zij wordt geregeerd door haar hormonen, vandaar de titel ‘Tuurlijk schatje’.

Met dank aan Uitgeverij Brandt van wie ik een exemplaar mocht ontvangen.

dinsdag 17 november 2015

Rachel Wells: Kat over de drempel****



Rachel Wells: Kat over de drempel****

Vanaf de eerste bladzijde had ik een grote glimlach op mijn gezicht en die ging er niet meer af. Wat is ‘Kat over de drempel’ een heerlijke feelgoodroman. 

Kater Alfie is 4 jaar oud als zijn baasje Agnes overlijdt, poes Agnes is al overleden. Ze willen Alfie naar het asiel brengen maar Alfie gaat er op advies van een buurpoes vandoor, op zoek naar een huis en een nieuwe baas. Omdat hij nooit meer dakloos en alleen wil zijn besluit hij om niet een huis te zoeken, maar een paar huizen met baasjes, zodat er altijd iemand is die voor hem zorgt (en hij voor hem of haar). Zijn allereerste huis vindt hij bij Claire, al snel gevolgd door het huis van Jonathan. Maar overdag werken zij en Alfie gaat verder op zijn zoektocht en komt terecht bij twee gezinnen. Iedereen vertroetelt hem ook al ging het soms wat stroef.

Grappig is het om te lezen hoe een kat denkt over gewoontes van mensen, dingen die katten niet interesseren. ‘Kat over de drempel’ stroomt over van liefde, liefde voor elkaar en liefde voor dieren. Alfie helpt de mensen dit weer te ontdekken en hij geniet van alle verwennerijen. Hij komt en gaat wanneer hij wil, maar helpt alle mensen op het juiste ogenblik.

Ik heb genoten van ‘Kat over de drempel’, en bedankt Uitgeverij HarperCollins voor een exemplaar dat ik kreeg. Ik heb er weer een aanwinst bij voor mijn boekenkast en ik weet nu al dat ik dit boek vaker zal gaan lezen.

zondag 15 november 2015

Rachid Novaire: Zeg maar dat we niet thuis zijn****



Rashid Novaire: Zeg maar dat we niet thuis zijn****

Geachte heer Den Hartog, Beste Milan,

Hoe anders kan het zijn dat ik u een email stuur, al zal deze in uw spambox terecht komen. Denk ik, weet ik, al hoop ik dat u toch deze mail leest. Ik las over u, zeven dagen in uw leven, de laatste zeven dagen dat u als uitvaartverzorger werkt bij Noorderzon en Zonen, en dan begint aan een nieuwe uitdaging, het verkopen van bedjasjes. U ziet dat als een gat in de markt, maar dat is het niet, uw huidige beroep is dat. Uw baas Cees heeft al gevraagd of u wat langer wil blijven werken en ook uw collega Elsa wil dat. Zij vinden het jammer dat uw expertise verloren gaat, en nee iemand die een opleiding heeft afgerond kan nog niet weten hoe alles gaat.

Verwarrend deze zeven dagen voor u, u krijgt te maken met allochtone Nederlanders die graag willen dat hun vader in Iran wordt begraven, in Ilan. Alleen hij heeft gelogen tegen de IND en heeft verteld dat hij uit Irak kwam, dan kreeg hij eerder een verblijfsvergunning. Nog verwarrender is het dat deze vader u en zijn zoon mails stuurt, mails vanuit de lade in de koelcel, waarin hij u uitlegt waarom hij graag begraven wil worden in Iran en vertelt over Nederland, humoristisch en bijzonder. Alleen u leest deze mails niet en vertelt Aram, zijn zoon, dat het onmogelijk is, mails worden niet gestuurd door overledenen.

En dan is er nog het mysterie van een verdwenen dode. Onderweg naar haar geboorteland is mevrouw Milouda verdwenen, oftewel ze is nooit aangekomen, waar is ze? Eén begrafenis is wel goed uitgevoerd, de jonge Molukker Matulessy is gecremeerd, maar zijn moeder gaf u daarna een tas die niet van hen is. Wat doet u met de inhoud?

Beste Milan, ik ga nu over op Milan, zeven dagen is niet genoeg om alles over je te ontdekken, al is er een goede poging gedaan. Je bent een lieve jongeman met een luisterend oor die het goede wil doen. Ik wil heel graag weten hoe het verder met je gaat, met je moeder en haar geliefde Marian maar ook hoe het verder gaat. Of je de liefde van je leven vindt, maar ook wat je werk is. Je bent per slot van rekening nog maar dertig jaar. Want het einde is nu te abrupt en er blijven vragen.

Stuur je mij zo nu en dan een email? Of schrijf een update elke zeven maanden en bundel deze in een boek over zeven jaar. Laat aub wat van je horen. 

Met vriendelijke groeten,

Charlotte Veltman


Voor Een perfecte dag voor Literatuur op Notjustanybook.nl las ik Zeg maar dat we niet thuis zijn door Rashid Novaire, een meesterlijke en humoristische roman over de perikelen van een uitvaartverzorger en allochtone Nederlanders die een geliefd familielid willen begraven.

Lees hier wat mijn medebloggers schrijven over Zeg maar dat we niet thuis zijn:

 http://www.notjustanybook.nl/2015/11/zeg-maar-dat-we-niet-thuis-zijn-rashid-novaire/

maandag 9 november 2015

Taylor Stevens: De onschuldige**1/2



Taylor Stevens: De onschuldige**1/2

Michael Munroe (voornaam Vanessa) krijgt de opdracht om een meisje te bevrijden uit een sekte, de Uitverkorenen van God. Op 5 jarige leeftijd werd Hannah ontvoerd en nu acht jaar later hebben haar moeder en vrienden haar getraceerd in Argentinië. Munroe neemt de opdracht aan. Zelf is ze ook getraumatiseerd.

‘De onschuldige’ door Taylor Stevens is haar tweede boek over Munroe. In dit boek wordt veelvuldig verwezen naar ‘De informationist’, maar wat er precies gebeurd is weet je niet, evenmin dat dit boek een tweede deel is. De beschrijving van het boek en de quotes op de achterflap vertellen dat het een spannend verhaal is. De quotes gaan echter over ‘De informationist’, dat is verwarrend, want je denkt dat je informatie krijgt over dit boek ‘De onschuldige’

Jammer genoeg dekken de beschrijving van de inhoud en de typering thriller het boek onvoldoende. ‘De onschuldige’ is maar zelden spannend en dat zijn dan de nachtmerries die Munroe heeft over het verleden. De zinnen en alinea’s zijn erg uitgebreid om het verhaal te vertellen. Er is een overdaad aan woorden, en dat haalt de spanning uit het verhaal. Dat er veel wordt uitgelegd over de sekte de Uitverkorenen van God en het Niets is logisch. Maar voor de vaart in het verhaal hoeven emoties en beschrijvingen niet te worden aangedikt. Dan is een boek van 347 bladzijden erg dik en wordt het leesplezier minder. 

Een roman met spanningselementen was een betere typering geweest en dan had het boek meer sterren gekregen.