Rowan Coleman: Twintig regels liefde*****

Rowan Coleman Twintig regels liefde*****

“Wat een vrolijke kaft”, zegt een vriendin als ze ‘Twintig regels liefde’ op de salontafel ziet liggen. “Ja” zeg ik, “maar het boek is niet zo vrolijk. Lees de achterflap maar”. En dat doet ze. Daarna vraagt ze of het een goed boek is. “Dat is het wel, maar ik ben nog maar pas begonnen in het boek”. Ik had het boek even weg gelegd, omdat het hospice mij door mijn hoofd spookt. Drie jaar geleden werd mijn broer daar opgenomen. Het ging allemaal zo snel dat alles amper te bevatten was. En toen  overleed hij. De eerste dagen nadat ik in ‘Twintig regels liefde’ was gaan lezen, was een achtbaan aan emoties, al mijn geliefde overledenen kwamen voorbij.

'Twintig regels liefde’ bleef echter intrigeren en ik pakte het boek weer op en las verder. En ik bleef lezen, ik wilde het boek niet meer weg leggen. Soms nam ik wel een adempauze, want er waren stukken van het boek die mijn hoofd binnen drongen. ‘Twintig regels liefde’ is bij mij onderhuids gaan zitten. En het is ook een boek dat ik niet snel vergeten zal, ik zal absoluut stukken terug lezen of nog een keer lezen. 

Coleman heeft een gemakkelijke manier van schrijven. ‘Twintig regels liefde’ leest gemakkelijk, maar ze heeft wel een schrijfwijze die ontroerend, realistisch maar ook emotioneel is. Je zou bijna kunnen denken dat auteur Maeve Binchy niet dood is, want Colemans schrijfwijze lijkt erop, ook door de wijze van vertellen. Er zijn drie hoofdpersonen die het verhaal vertellen van ‘Twintig regels liefde’. Stella, de getouwde verpleegster die in het hospice in de nachtdienst werkt. Het jonge meisje Hope dat lijdt aan cystic fibrosis en Hugh, een alleenstaande jongeman met zijn kat Jake. 

Over de inhoud kan ik alleen maar de achterflap citeren. Hoe alles bij elkaar komt moet u zelf lezen en ervaren.

Wat als je nog maar één kans had? Eén kans om een brief achter te laten voor degene van wie je houdt? Wat zou je schrijven? Tijdens haar nachtdiensten schrijft verpleegkundige Stella brieven voor haar patiënten. Daarin vertellen ze aan hun geliefden over hun gedachten, hun gevoelens, en over hun laatste wens. Soms staan er praktische tips in - hoe werkt een wasmachine? - en soms ouderlijk advies - hoe word je een goede vader? Stella belooft dat ze de brieven pas na hun dood zal versturen. Maar dan breekt ze die belofte: er is één brief waarvan ze vindt dat ze die op tijd moet posten, om iemand een laatste kans te geven op verzoening en een goede afloop...

Met dank aan Uitgeverij Boekerij voor een exemplaar.