Denis Thériault: De eenzame postbode****
Bilodo is postbode en hij doet iets wat totaal niet mag.
Brieven die hij onder zijn hoede heeft om te bezorgen, stoomt hij open en leest
ze. Daarna sluit hij ze en bezorgt ze. De brieven van Ségolène aan de
gepensioneerde leraar Literatuur Grandpré intrigeren hem enorm. Het zijn kleine
gedichtjes, die zij hem stuurt. Bilodo neemt de kans om de briefwisseling over
te nemen en stapt in de wereld van Haiku’s.
Kolkend als water
dat tegen de rotsen
slaat
maakt de tijd
lussen
Bilodo struint de afdeling Japanse literatuur af en vindt
een paar instructieve werken, op bladzijde 30:
“Het principe was
in wezen vrij simpel: de haiku streefde ernaar het onveranderlijke en het
vergankelijke naast elkaar te plaatsen. In een goede haiku stond idealiter een
verwijzing naar de natuur (kigo) of naar een werkelijkheid die niet alleen voor
de mens gold. Hij was eenvoudig, precies, compact en tegelijkertijd subtiel, en
vermeed literaire kunstgrepen en de gebruikelijke kenmerken van poëzie, zoals
rijm en metaforen. De kunst van de haiku was de kunst van het moment, van het
detail. Hij kon over een stukje leven gaan, over een herinnering of een droom,
maar vóór alles was het een concreet gedicht dat een beroep deed op het gevoel,
en niet op het verstand.”
Het bovenstaande klinkt afstandelijk, en dat is ‘De
eenzame postbode’ ook. Er worden zaken weergegeven en op een kille manier
beschreven. Thériault neemt afstand van de gemoedstoestand van Bilodo en beschrijft
situaties als een analyticus. Maar zodra hij Bilodo als persoon omarmt is zijn
schrijfwijze ontroerend en bespiegelend.
Haiku’s hebben mij altijd geïntrigeerd, deze Japanse
kunstvorm wordt door Robert van Gulik genoemd in de rechter Tie’s mysteries.
Rechter Tie maakte en kalligrafeerde haiku’s. Ik vond het bijzonder om wederom
over deze poëzievorm te lezen. En ‘De eenzame postbode’ deed mij wegdromen over
de tijd dat ik deze mysteries las. En zorgde er voor dat ik deze boeken weer op
mijn verlanglijst zet.
Ondertussen maakt Bilodo haiku’s of zijn leven er van
afhangt, hij veronachtzaamt zijn werk ervoor. Hij droomt over en ademt Ségolène.
Een ontmoeting zet alles op zijn kop. Hoe loopt deze novelle af? Lees en
verwondert U.
Auteur:
Denis Thériault
Titel:
De eenzame postbode
Genre:
Literatuur
Uitgeverij:
MeulenhoffBoekerij
Aantal
pagina’s: 142
Geen opmerkingen:
Een reactie posten