Dit schrijft uitgeverij Atheneum - Polak & Van Gennep:
‘Er was eens een jongen die een verdriet met zich meedroeg waarvan hij niet wilde scheiden. Hij nam het overal mee naartoe. Hij liep er elke morgen mee door het dorp naar school. Als hij in de klas ging zitten, nestelde het verdriet zich aan zijn voeten en lag daar dan vijf uur zonder een kik te geven. In het speelkwartier nam de jongen het mee naar de speelplaats, en als de school uitging liep hij in tegenovergestelde richting terug door het dorp, het verdriet aan zijn zijde. Als hij thuiskwam waste hij zijn handen, want dat hadden zijn vader en moeder hem zo geleerd. Daarna deed hij de deur van de ijskast open, keek of er iets voor hem klaarstond, en als dat niet zo was maakte hij spaghetti met tomaat. Vervolgens legde hij een tafelkleed op tafel en at. Het verdriet klom op de stoel naast hem, en terwijl hij at aaide de jongen het. Maar als zijn ouders erbij waren, lag het verdriet aan de voeten van de jongen. Af en toe liet de jongen zijn hand onder tafel verdwijnen en gaf het een stukje brood. De snuit van het verdriet zocht zijn hand, en daarna likte het zijn vingers.’
Elk mens draagt een eigen verdriet met zich mee. Groot of klein, hanteerbaar of onbeheersbaar. In deze poëtische roman onderzoekt Andrea Bajani het wezen van het verdriet.
In 'Het hoogste goed' vertelt Bajani over verdriet. Er is veel verdriet op de wereld. Ik mocht meedoen met de leesclub het Leesmagazine van Bol.com. Doordat je met meer mensen spreekt over dit boek kwamen er prachtige zinsneden en werd er uitleg gegeven. Dat zorgde er voor dat 'Het hoogste goed' een behapbaar boek werd. Want ook al telt deze novelle maar 143 pagina's. indringend is het wel. En nee het is geen sprookje, ook al begint Bajani met "Er was eens, want inderdaad er was eens een jongen'. Ontroerend is zijn poëtische schrijfwijze die ritmisch, persoonlijk en melodisch is.
Een kleine hint over een paar hoofdstukken:
Het jongetje en een meisje dwalen door het bos. Hij komt op het kerkhof. Ze liepen door de velden, sprongen over de rails en kwamen daar in de wijk. De mensen die worden genoemd zijn verdwaald in hun emoties, in liefde geven, met elkaar en voor elkaar, ze kennen de woorden niet meer. De spoorbaan laat zien dat beelden anders zijn. Als de trein voorbijrijdt zie je niets, de andere kant van het spoor is als een plek waar je niet moet komen. Zo wordt het weergegeven en verteld, en niemand checkt het meer, en neemt het over. Tja, dwalen over straat, bos en hei en het lijkt of daar nooit een eind aan komt.
Er is veel verdriet, maar leest u deze novelle zelf.
Auteur: Andrea Bajani
Titel: Het hoogste goed
Genre:Literatuur en romans
Uitgeverij: Atheneum = Polak & Van Gennep
Aantal pagina’s: 143
Geen opmerkingen:
Een reactie posten