Olivier Bourdeaut: Wachten op Bojangles*****

Olivier Bourdeaut: Wachten op Bojangles*****

Een vader, een moeder en hun zoontje leven hun leven leven als een sprookje. Alles is één groot feest. Zijn moeder heeft één lievelingslied, Wachten op Bojangles door Nina Simone. De plaat  wordt grijsgedraaid. Zijn ouders dansen tot diep in de nacht op dit nummer. Het jongetje beziet dit alles en vertelt er over, aangevuld met dagboekfragmenten van zijn vader. Maar niet alles is goud, glitter en feest, er is een groot geheim dat langzaam maar zeker wordt onthuld.

Bourdeaut heeft een ontroerende novelle geschreven over een man en een vrouw die elkaar leren kennen, een zoontje krijgen en het leven vieren alsof het hun laatste dag is. In hun huis woont ook een wondermooie vogel, Mejuffrouw Supertopinada genoemd. Men tutoyeert elkaar niet, maar ze zeggen U tegen elkaar en ook hun zoontje wordt geleerd tegen iedereen U te zeggen. Vader Georges is schrijver geworden, nadat hij iets in garages deed en rijk is geworden. Dat is wel nodig om het extravagante leven te leiden wat zijn vrouw graag doet. Hun zoontje hoeft niet meer naar school nadat zijn ouders geconcludeerd hebben dat het niet goed gaat met hem, ze houden hem thuis en geven hem les, ook hun huisvriend, de senator, wordt ingeschakeld. En wat volgt zijn hilarische beschrijvingen.

‘Wachten op Bojangles’ vloeit over van liefde, de liefde van Georges voor zijn vrouw, de liefde voor hun kind en de vogel, maar ook voor de huisvriend die Zwijn wordt genoemd. Alles is liefde, zou ook een lied zijn dat in dit boek zou passen. 

Georges spreekt zijn vrouw elke dag met een andere naam aan. 

“en ze keek in de spiegel en groette de nieuwe Renée met een grijns, de nieuwe Joséphine met een waardig gebaar of de nieuwe Marylou met haar wangen vol lucht.”

Bourdeaut geeft een invulling aan gewone woorden, dat is ook de kracht van zijn schrijfwijze. Van niets iets maken, van iets doodgewoons iets prachtigs maken, pure poëzie.

“En dan, wanneer het laatste zonnige schijfje achter de bergtop verdween, klonk Bojangles; de zachte warme stem van Nina Simone en de echo van haar piano droegen hem door de lucht.”

“ Achter haar zag ik de zon voorbijschuiven en aan zijn trage, onvermijdelijke weg naar beneden beginnen – even gaf hij haar een kroon- vervolgens dook hij weg achter de rotsen en restte ons van de verborgen ster niets dan zijn gulle stralenkrans.“

Maar hij gebruikt ook humor:

“Papa zei dat hij de dam had gebouwd en dat het water zonder hem was weggestroomd. Maar dat geloofde ik niet helemaal, want in het huis was geen gereedschap te bekennen, en je moest niet overdrijven, vond ik."

"De koelkast was te klein voor iedereen en daarom altijd leeg."

"Zodra hij de drempel over was, riep hij Caipiroska, Caipiroska! Ik heb lang gedacht dat hij een Russisch vriendinnetje had dat hij zo noemde, maar ze kwam nooit, dus om het wachten te verzachten maakte mijn vader een cocktail met ijs en munt voor hem, en dan was de senator ook tevreden."

Niet alleen mama’s bovenkamer werd leeggehaald, ook ons appartement moest worden ontruimd.

Vanaf het begin word je in het sprookje ‘Wachten op Bojangles’ getrokken, je bent in het grote appartement in Parijs. Je word begroet door het jongetje en met U aangesproken en krijgt een pik van de snavel van de vogel en je feest mee. Als toeschouwer maak je alles mee. Maar je voelt dat er iets broeit. Koortsachtig lees je verder om in de kliniek te belanden, en daarna ga je mee op reis naar Spanje, waar je in het kasteel belandt. En dan is het wachten begonnen op het einde dat onvoorspelbaar is.

‘Wachten op Bojangles’ door Olivier Bourdeaut is een prachtig geschreven en gestileerde novelle en is absoluut een aanrader. En als je het lied beluistert voel je de melancholie en de weemoed die dit boek karakteriseren.

Auteur: Olivier Bourdeaut

Titel: Wachten op Bojangles

Genre: Literaire romans

Uitgeverij: Wereldbibliotheek

Aantal pagina’s: 143